Οσο περνάνε οι μέρες και οι μήνες, τόσο πιο πολύ λείπει απο την μουντή και μίζερη πόλη μας, η παρουσία σου, το τρανταχτό γέλιο σου και η στάση ζωής που δίδαξε πολλούς.
Που δίδαξε όσους δεν έβλεπαν μπροστά τους τον “χρήσιμο” επιχειρηματία αλλά τον μοναδικής ποιότητας άνθρωπο.
Πως σε θυμήθηκα σήμερα πρωί-πρωί;
Πριν ένα χρόνο ακριβώς σε ρώτησα πως θα αντιμετωπίσεις έναν φίλο σου, που είχε ξεστρατίσει και μου απάντησες,μετά μία μικρή σιωπή…!
“Δεν γινόμαστε δικαστές των φίλων μας…”
Σιώπησα εγώ.
Πόσο δίκιο είχες και πόσα πολλά είπες με τρείς κουβέντες.
Ναι δεν δικάζουμε τους φίλους μας και αυτό έχει τεράστια αξία για να μπορούμε στην ανιαρή αυτή ζωή να έχουμε κάποιο έστω και μικρό νόημα.
Δεν δικάζουμε τους φίλους μας.
Τους καταλαβαίνουμε και στην άνοδο και στην πτώση.
Τους βοηθάμε και τους στηρίζουμε όταν η πτώση κάνει την ζωή τους μαρτύριο…!
Οτι έκανες ΕΣΥ με απλό τρόπο που άφησε πίσω του χρήσιμα διδάγματα.
Η φιλία εξάλλου είναι ευθύνη και δεν είναι σημαία ευκαιρίας…!
Πόσο μας λείπες ρε Γιάννη….
Γ.Λ.
