Όλος ο κόσμος νομίζει ότι ξέρει να φτιάχνει ένα σάντουιτς (ή, καλύτερα, νομίζει ότι δεν απαιτούνται γνώσεις για να φτιάξει ένα σάντουιτς).
Παράπλευρες απώλειες; Εξάρθρωση σιαγόνας ή το μισό περιεχόμενο στο πάτωμα (ή ακόμη χειρότερα πάνω στα ρούχα); Γιατί συμβαίνει συχνά. Το σάντουιτς έχει σαφείς κανόνες που οφείλεις να τους σεβαστείς, αν θες να είναι νόστιμο κι εσύ να το απολαύσεις πεντακάθαρος.
Πόνταρε στο ψωμί
Όσο και αν είναι η εσωτερική γέμιση που προσελκύει, το ψωμί είναι η μοναδική κοινή συνισταμένη όλων των σάντουιτς. Είτε χορτοφαγικό το κάνεις είτε γκουρμέ είτε «βρόμικο» θα ξεκινήσεις πάντοτε από το ψωμί.
Καλό θα είναι, εφόσον το χρησιμοποιήσεις ολόκληρο και όχι κομμένο σε φέτες, να επιλέξεις κάποιο που να μην έχει πολύ σκληρή κόρα ή να μην είναι μεγάλο σε μέγεθος – δεν θα μπορείς να το δαγκώσεις ακόμη και εάν το στόμα σου ανοίγει σαν του λιονταριού. Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα αποτελεί η μπαγκέτα, λόγω μικρής διαμέτρου. Μια «σκαμμένη φρατζόλα» με την Άρτα και τα Γιάννενα στο εσωτερικό της, περισσότερο συνιστά ταλαιπωρία, παρά απόλαυση.
Στον αντίποδα και τα πολύ μαλακά ψωμιά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για σάντουιτς: το ψωμί του τοστ χρησιμοποιείται μόνο γι’ αυτό που δηλώνει η ονομασία του. Αν ο γεμίσεις με πολλά υλικά θα διαλυθεί στο χέρι σου με την πρώτη δαγκωνιά.
Το τέλειο ψωμί για σάντουιτς είναι δύο μεσαίες φέτες από ένα νόστιμο προζυμένιο στρογγυλό καρβέλι, πάχους το πολύ 0,8 εκ. η καθεμία.
Το κρέας παίζει μεγάλο ρόλο
Εκτός κι αν είσαι vegan ή vegetarian, το κρέας (σε οποιαδήποτε μορφή του) αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό ενός σάντουιτς (εξάλλου από το είδος του κρέατος παίρνει και την ονομασία του).
Όμως, εφόσον χρησιμοποιηθεί σε υπερβολική ποσότητα χάνει εντελώς το νόημά του: σκέψου ένα σάντουιτς με μπέικον, σαλάμι, μπιφτέκι. Οποιοδήποτε συνοδευτικό και να περιέχει η απροσδιόριστη γεύση «κρεατίλας» καλύπτει τα πάντα.
Καλό είναι το κρέας να επιλέγεται με τη μορφή καλών αλλαντικών ή φρεσκομαγειρεμένων κρεάτων, σε πολύ λεπτές φέτες που δεν στρώνονται ποτέ άψογα (δεν τις πατικώνουμε).
Μη βάζεις ολόκληρα τα φύλλα
Το μαρούλι, το σπανάκι, το αντίδι, εφόσον χρησιμοποιούνται σε ένα σάντουιτς (κυρίως ως άλλοθι ότι δεν τρώμε μόνο ζωικά προϊόντα), έχουν ένα βασικό μειονέκτημα – το κεντρικό νεύρο τους. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να δαγκώσεις το σάντουιτς, να ανασηκώσεις το κεφάλι σου για να απολαύσεις την μπουκιά και να βρεθείς με κολλημένο ολόκληρο το φύλλο από το μαρούλι στο στόμα και στο πηγούνι σου (και με τις απαραίτητες σάλτσες να κυλούν πάνω σου).
Καλύτερο είναι να κόβεις τα λαχανικά σε λεπτότερα κομμάτια: το λάχανο το ψιλοκόβεις με μαχαίρι, το μαρούλι το κόβεις με το χέρι σε φέτες, τη ντομάτα την κόβεις σε λεπτές ροδέλες.
Do plus: τα λαχανικά είναι απαραίτητα σε ένα σάντουιτς γιατί το τροφοδοτούν με την απαραίτητη υγρασία.
Παράτα τις υπερβολές
Λατρεύεις την κέτσαπ, τη μουστάρδα, τη μαγιονέζα, το μπέικον… Εντάξει, μην αρχίζεις όμως να ζουλάς επί ένα πεντάλεπτο τη συσκευασία: το μόνο που θα καταφέρεις είναι να συσσωρεύσεις ανάμεσα σε δυο φέτες ψωμί τους μελλοντικούς λεκέδες πάνω στα ρούχα σου. Η υπερβολή «σκοτώνει» όμως και γευστικά ένα σάντουιτς.
Ένα επιτυχημένο σάντουιτς, αποτελεί μια πραγματική άσκηση ισορροπίας – το spicy «ζητάει» κάτι «δροσιστικό», το «αλμυρό» κάποιο «ελαιώδες», το «λιπαρό» κάτι «όξινο» κ.ο.κ.. Το κάθε υλικό ισορροπεί με κάποιο άλλο. Αυτό συμβαίνει με το κλασικό χάμπουργκερ, το σουβλάκι (χωρίς τηγανιτές πατάτες), την πίτσα, γενικώς με όλες τις international απολαύσεις.
