Οι δρόμοι άδειοι, όπως άλλωστε έπρεπε να γίνει. Πουθενά κεριά και φαναράκια με το Άγιο Φως, πουθενά πιτσιρίκια με περίτεχνες λαμπάδες, μήτε καλοντυμένες κυρίες με καλαίσθητα χτενίσματα. Ούτε αυτοκίνητα στους παράδρομους των εκκλησιών στις 12:05 ,να τρέχουν να προλάβουν την ζεστή μαγειρίτσα. Στις εισόδους των σπιτιών μας, ησυχία. Φέτος δεν θα έχουμε σταυρωμένα κατώφλια στις πόρτες μας.
Μια Ανάσταση αλλόκοτη. Αργά το απόγευμα ωστόσο, οι δρόμοι μύριζαν λιχουδιές που ψήνονταν και στα λιγοστά ανοιχτά μαγαζιά , οι άνθρωποι αγόραζαν γλυκά και μεζέδες της τελευταίας στιγμής. Μα πιότερο μύριζαν τα στενάκια νεραντζιές και νυχτολούλουδα… Θα γίνει η Ανάσταση – όλοι το περίμεναν- αλλιώτικη, αλλά θα γίνει. Μόλις σουρούπωσε, τα φώτα άναψαν σε τραπεζαρίες και κουζίνες, στα μπαλκόνια και τις αυλές. Και η ώρα πέρασε, πήγε 12, οι καμπάνες σήμαναν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης, έπεσαν βεγγαλικά και θαρρώ στα σπίτια , όσοι συναθροίστηκαν εν μέσω καραντίνας, αντάλλαξαν ευχές μα όχι φιλιά και αγκαλιές.
Λιγοστοί συνδαιτυμόνες , λιγοστή και η όρεξη για γιορτή. Ίσως είπαν «Και του χρόνου αγκαλιασμένοι και υγιείς…» ή «Και του χρόνου με τα εγγόνια μας…» . Κατακερματισμένες οικογένειες έπιασαν τα τηλέφωνα και τις βιντεοκλήσεις. Από μακριά και αγαπημένοι, που λένε. Από μακριά και υγιείς…
