Το σφάξιμο του οικόσιτου χοίρου, είναι ιεροτελεστία και παραπέμπει σε αρχαία τελετή θυσίας.
Το γουρούνι, συμβάλλει στην οικονομία του οίκου.
Στην κυριολεξία, τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο απ’ το χριστουγεννιάτικο σφάγιο.
Το λίπος, κόβεται σε μικρά κομμάτια και λιώνετε μέσα σε καζάνι, που βράζει κάτω από ισχυρή φωτιά.
Η φωτιά, καίει με σταθερή ένταση, ώστε το λιώσιμο να γίνεται με κανονικό τρόπο.
Αδειάζει το ρευστό λίπος, ενώ τα υπολείμματα, αποτελούν τους καλύτερους μεζέδες: πρόκειται για τις τσιγαρίδες, που χρησιμοποιούνται στον τραχανά, στις πίτες και στο καλαμποκίσιο ψωμί.
Το λιωμένο λίπος, τοποθετείται σε δοχεία: παγώνει και διατηρείται σχεδόν όλο το χρόνο.
Το κρέας μαγειρεύεται, ενώ απ’ αυτό, προέρχονται και τα γνωστά μας χωριάτικα λουκάνικα.
Στο ορεινό Θεόκτιστο του Δήμου Γορτυνίας, στην Περιφερειακή Ενότητα Αρκαδίας, την επομένη των Χριστουγέννων, λαμβάνει χώρα η αναπαράσταση του εθίμου του παστού και της τσιγαρίδας.
Κοινότητα, κάτοικοι και Δήμος, οργανώνουν την λαογραφική εκδήλωση των χοιροσφαγείων, στοχεύοντας έτσι, στην διατήρηση της παράδοσης, των εθίμων και της τόνωσης της ζωής, σ’ έναν τόπο, που κατοικείται ΜΟΝΟ από ελάχιστους απόμαχους της εργασίας.
