Η ζωή σου. Ένα συνονθύλευμα αβύσσου, αβεβαιότητας, ακούσιας κυκλοθυμίας. Μία ανάμειξη γλυκόξινων γεύσεων, μια βαρετή αποτύπωση του παραλογισμού στη διακύμανση της διάθεσής σου. Μα είναι όμορφη, διάολε! Είναι όμορφη γιατί σου δίνει κάθε μέρα ακόμα μία ευκαιρία να ξυπνήσεις να παλέψεις. Κι ας τις εξάντλησες περιφρονητικά όλες τις άλλες ευκαιρίες κι αφορμές που κατά καιρούς σου προσφέρθηκαν, επιμένει. Επιμένει σε εκείνον τον άλλο κόσμο που φαντάζεσαι κι επίμονα υποστηρίζεις πως υπάρχει. Βλέπεις, έχετε κοινή αναφορά στα οράματα κι ας σε προκαλεί κάποτε σαν τον πιο επιστήθιο εχθρό σου.
Το ξέρω, λυγίζεις και πάλι. Το ξέρω πως έδωσες όρκο βαρύ να είσαι πάντα κύριος των περιστάσεων μα, κοίτα σε. Λύγισες μα, μαγκιά σου. Τουλάχιστον συνειδητοποίησες πως τελικά σπας, δεν είσαι ατσάλινος κι ας ήσουν πεπεισμένος για το αντίθετο. Σπας, ρε, υπάρχεις. Κοίτα σε με πόση γύμνια αντιμετώπισες ξανά την προδοσία, τις σιχαμερές συμπεριφορές που διόλου δεν θεωρείς πως ταιριάζουν στο μπόι του ανθρώπου. Μα κοίτα σε, αντέχεις τελικά, ακόμα.
Ελπίζω μόνο να ένιωσες βαθιά στο πετσί σου αυτή τη φορά, πως η δική σου ορθότητα δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Όσο κι αν βελτιώνεσαι κάθε φορά, όσο κι αν βρίσκεσαι σε μεγαλύτερη συμβατότητα με την καλύτερη εκδοχή σου, δεν αρκεί. Ο άνθρωπος που κάνει κακό, τις περισσότερες φορές δεν το επιδιώκει. Ο άνθρωπος που προκαλεί πόνο είναι συχνά ριζωμένος σε μια σαθρή συγκρότηση του χαρακτήρα του. Σε πονάει και σε πληγώνει κι αυτός είναι ο φυσιολογικός προορισμός του εαυτού που διαμόρφωσε.
Πώς να αλλάξεις ένα καλούπι τόσο ισχυρά δημιουργημένο; Πώς να το μπολιάσεις με αγάπη και περισσότερο, πώς να την εκλάβει και να την νιώσει την αγάπη σου; Για έναν άνθρωπο που έχει κτίσει έναν γερό τοίχο ανάμεσα στην αλήθεια και την αγάπη, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, να ξέρεις. Γιατί η αλήθεια, η αγάπη και η δοτικότητα, ανέκαθεν πορεύονταν μαζί, μάτια μου.
Να περιμένεις τα πάντα, να προσδοκάς όσα οι καταστάσεις σου επιτρέπουν και παράλληλα να τα ζεις. Η ζωή σου δόθηκε άπαξ , γιατί μπορείς να την αντέξεις. Κι όσο σε χτυπά, άλλες τόσες ομορφιές σού επιφυλάσσει. Κι είναι αυτές τις ομορφιές που σε προκαλεί να γευτείς κάθε φορά που σε λυγίζει. Γι’ αυτό σε λυγίζει, σαν το δικό της καμπανάκι να σε ωθήσει να μετατοπίσεις αλλού το βλέμμα και τις προσδοκίες σου. Δεν θα σταματήσει ποτέ να σε εκπλήσσει κι αυτό είναι τελικά τόσο όμορφο.
Ανακαλύπτεις κάθε κρυμμένο χνάρι της ισχύς σου μέσα από τα εμπόδια, τις αναποδιές, τα μεγαλύτερα ζόρια. Μη φοβάσαι που λυγίζεις, να φοβηθείς μόνο τη μέρα που ο πόνος δεν θα σε διαπερνά πια. Κι όσο παλεύεις με ισχυρότατη αισιοδοξία και μια ατόφια θετικότητα, η συναισθηματική σου αναπηρία πάντα θα εμποδίζεται.
Άνθρωποι, καταστάσεις, απρόβλεπτες συγκυρίες, απανωτά χτυπήματα που κατά καιρούς θεώρησα ότι με αντιμετωπίσατε άδικα, είχα να ξέρετε, ισχυρό λάθος. Σας συγχωρώ ένα – ένα, όχι από ανωτερότητα, ποτέ δεν με περιέκλειε τέτοια ανάγκη. Είναι που τη δικαιοσύνη στη δική μου ζωή μόνο εγώ μπορώ τελικά να την ορίσω. Κι όσο η ζωή μου δίνει ευκαιρίες να αλλάζω, προτίθεμαι να μην αφήσω καμία τους αναξιοποίητη.
Για όλα τα χαστούκια που μας έθεσαν κατά καιρούς ανίκανους, για όλες τις φορές που σταθήκαμε κόντρα στην αναξιοπιστία του καιρού, για όλα εκείνα τα ζόρια που απέδειξαν πως «λυγίζω» μόνο για να έχω την ευκαιρία να μάθω τελικά, να ζω.
Ήβη Παπαϊωάννου – Photo: Author/Depositphotos
