Υπάρχουν ορισμένες πτυχές της ζωής στις οποίες μετά από ένα σημείο αντιλαμβάνεσαι πως είσαι άτυχος και πώς δεν σου βγαίνει όπως θες βρε παιδί μου. Ακόμα, όμως, και μέσα στην ατυχία και την θλίψη πάντα υπάρχει το φως.
Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*
Έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια από τότε. Ήταν μία καλοκαιρινή νύχτα και σε ένα σκηνικό βγαλμένο από μαφιόζικη αμερικανική ταινία, βρέθηκα με τους γονείς μου, παιδάκι ακόμα, κάτω από μία σκοτεινή γέφυρα στην Τρίπολη. Εκεί, ένας φίλος θα μας έδινε ένα κουτάβι Boxer. Με τα αυτοκίνητα αντικριστά και εμάς ανάμεσα στους προβολείς, είδαμε τον μικρούλη να πατά στο έδαφος και φοβισμένος να προσπαθεί να κρυφτεί κάτω από τις ρόδες… Τον προλάβαμε.
Δεν θυμάμαι ποιος τον πήρε αγκαλιά πρώτος, θυμάμαι όμως στην επιστροφή για το σπίτι να τσακωνόμαστε για το ποιος θα τον κρατήσει. Όλοι μας γνωρίζαμε πως η ζωή μας θα άλλαζε από τότε. Αλλάξαμε και εμείς, όμως, ευτυχώς προς το καλύτερο, γιατί αυτή είναι η επίδραση των ζώων, σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, εάν πραγματικά μπορείς να γίνεις.
Με τον Ράμπο πέρασα την εφηβεία μου. Οι καθημερινές βόλτες όχι μόνο με κοινωνικοποίησαν, αφού ο σκύλος μου είχε γίνει η μασκότ της γειτονιάς, αλλά με έφεραν αντιμέτωπο με τις πρώτες ευθύνες της ζωής. Μία ψυχούλα με κοιτούσε στα μάτια και μου γάβγιζε όταν ερχόταν η ώρα της βόλτας και εγώ δεν μπορούσα να τον αγνοήσω γιατί ήταν βασανισμός να τον αναγκάζω να «κρατιέται» μόνο και μόνο επειδή ήθελα να τελειώσω μία πίστα στο Playstation.
Ο Ράμπο μού έμαθε επίσης τι σημαίνει να είσαι «ισχυρός». Το ότι είχα νοημοσύνη και δύναμη δεν νομιμοποιούσε και το γεγονός να επιβάλλομαι δια της βίας. Θυμάμαι ακόμα την στιγμή που αισθάνθηκα τιποτένιος, σκουπίδι…
Ήταν ο δεύτερος Ράμπο (άλλη ιστορία για άλλο κείμενο) ο οποίος είχε κάνει μία ζημιά και εγώ ξεκίνησα να του φωνάζω. Η θέα ενός φοβισμένου κουταβιού να τρέμει στην γωνία κοιτάζοντάς με στα μάτια με έφερε προ των ευθυνών μου. Η βία και ο εκφοβισμός είναι η αρχή της ταπείνωσης και του βασανισμού για ένα πλάσμα (οποιοδήποτε πλάσμα) που έχει λιγότερη δύναμη από σένα.
Ο πρώτος Ράμπο, ωστόσο είχε την τύχη να γίνει μέλος της οικογένειάς μας και την ατυχία από μικρός να εμφανίσει πρόβλημα στην καρδιά. Οι δύο ασθένειες που εκδήλωσε ήταν τόσο σπάνιες που τύχαιναν σε άνθρωπο και ζώο μαζί, μία φορά στα πολλά εκατομμύρια. Η θεραπεία της μίας ήταν πρόβλημα για την άλλη και εγώ βρέθηκα στην εφηβεία μου να πρέπει να κάνω τρεις ενέσεις την ημέρα σε ένα πλάσμα που λιποθυμούσε κάθε τόσο χωρίς να ξέρει τι του γίνεται.
Μετά από -ομολογουμένως- λίγα χρόνια ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Όχι δεν ξύπνησα και είδα τον Ράμπο να έχει «φύγει» ήσυχος στον ύπνο του. Έπρεπε να περάσω από το μαρτύριο της ευθανασίας. Η διαδικασία αυτή με έβαλε από μικρό να πρέπει να φιλοσοφήσω ορισμένες πτυχές της ζωής που από την μία αισθάνομαι ευλογημένος γι αυτό και από την άλλη, όμως, δεν ήταν εύκολο.
Αφού λοιπόν ο Ράμπο έφυγε, ήρθε ο δεύτερος ο οποίος ήταν πιο παιχνιδιάρης, πιο μεγάλος, πιο δυνατός και -επιτέλους- πιο υγιής από τον πρώτο. Όχι! Βιάστηκα να μιλήσω. Μετά από –πάλι λίγα- χρόνια, ο καρκίνος χτύπησε τόσο γρήγορα που μέσα σε 3 μήνες έπρεπε να πάρω ξανά την απόφαση να τον αποχωριστώ.
Πείσμωσα, νευρίασα και είπα πως όχι μόνο δεν θα ονομάσω ξανά σκύλο Ράμπο, αλλά και θα αργήσω να επιλέξω ξανά την συντροφιά σκύλου…
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια μαζί με τον δεύτερο Ράμπο υπήρχε και ο Ρόκυ* ο… «παρηγορητής», ο οποίος παρά το κακό ιστορικό μου, παραμένει σκληρό καρύδι και μας κρατά παρέα σε κάθε στιγμή βαδίζοντας ήδη στο 12 έτος της ηλικίας του…
Ας είναι λοιπόν η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων όχι απλά ένα 24ωρο για likes αλλά η αρχή του καθενός μας που θα μας φέρνει πιο κοντά στην ανιδιοτελή αγάπη…
* Η αγάπη της οικογένειας για τα blockbusters του Σιλβέτερ Σταλόνε είναι εμφανής
*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr
