Συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στη διανόηση και στη στάση που κρατάει τα τελευταία χρόνια, δηλώνοντας μια παθητικοποίηση και αποδοχή τετελεσμένων. Η αλήθεια είναι ότι η διανόηση στη χώρα μας δεν απέκτησε ποτέ έναν πρωτοποριακό ρόλο ώστε να γίνεται σημείο αναφοράς ακόμα και στο διεθνή χώρο στο πεδίο των εναλλακτικών λύσεων των εναλλακτικών μοντέλων. Ελάχιστα είναι τα άτομα που ξεχώρισαν και ξεχωρίζουν. Αντίθετα μεγαλούργησε στην έκφραση των συναισθημάτων μέσα από το λόγο.
Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ατόμων που προσπάθησαν να διεισδύσουν ουσιαστικά στον πυρήνα της δομής του σύγχρονου Ελληνικού κράτους και είναι ακόμα λιγότερες οι μορφές που τόλμησαν να προτείνουν και να χαράξουν εναλλακτικές πορείες.
Τόσο οι κοινωνικές αναφορές όσο και οι εθνικές σπάνια συνυπάρχουν στα ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν τουλάχιστον στα τελευταία εκατό χρόνια. Το έθνος και οι τάξεις χαρακτηριστικά αλληλοσυγκρουόμενων μεθόδων ανάλυσης και διαμόρφωσης κοινωνικών ρευμάτων είναι αυτά που μοιάζουν να βρίσκονται στον αντίποδα της κάθε σκέψης και όχι τυχαία.
Από τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους η υποταγή στις τότε αποικιοκρατικές δυνάμεις αποτελεί μια γενικά αποδεκτή πραγματικότητα. Το Ελληνικό έθνος προσπαθεί να εμβαθύνει στις σχέσεις του με τα ιστορία του. Να βρει και να επανασυνδέσει τα κομμάτια που βρίσκονταν θαμμένα κάτω από το σκοταδισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την άλλη οι κοινωνικοί αγώνες βγαίνουν μέσα από τη ανάγκη για επιβίωση χωρίς όμως να υπάρχουν οι φορείς που θα προτείνουν εναλλακτικά μοντέλα διοίκησης και παραγωγής. Αυτό θα αρχίσει να αλλάζει στις αρχές του 20 αιώνα και όταν η επανάσταση στη Ρωσία προκάλεσε τον ενθουσιασμό και γέμισε ελπίδες κυρίως στις βιομηχανικές χώρες, όπου οι συνθήκες των εργαζομένων ήταν τρισάθλιες.
Κάπου εδώ αρχίζει και το δράμα της σύγχρονης Ελληνικής διανόησης.
Η περιχαράκωση σε ένα από τα δυο μπλοκ σκέψης και ιδεολογίας οδηγεί από την μια στην ανάδειξη του έθνους ως κάτι το ιδεατό που οφείλει να καθοδηγεί τις σκέψεις, ενώ από την απέναντι όχθη είναι η ταξική συνείδηση που μπορεί να εγγυηθεί την διαμόρφωση μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας.
Το πρόβλημα και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι η αφετηρία της σκέψης βρίσκεται εκτός συνόρων.
Στην περίπτωση όπου το επίκεντρο είναι το έθνος έχουμε μια συσπείρωση των διανοουμένων όπου η σχέση τους με το εξαρτημένο Ελληνικό κράτος δεν αφήνει να προχωρήσουν σε περαιτέρω εμβάθυνση της έννοιας του έθνους και στο περιεχόμενό του τόσο σε επίπεδο πολιτιστικό όσο και κοινωνικό. Έτσι μπορεί να βρει στέγη ο κάθε μεροκαματιάρης του συστήματος, που αναμασά τετριμμένες αναφορές στην ιστορία αλλά αποφεύγει να εμβαθύνει τη σκέψη στο μέλλον.
Από την άλλη πλευρά οι διανοούμενοι που προτάσσουν την πάλη των τάξεων ως μέσο ανάλυσης και σύνθεσης μεταφέρουν ακατέργαστο ένα μοντέλο όπου δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνία του ανταγωνιστικού καπιταλισμού της Αγγλίας του 19ου αιώνα. Αδυνατεί να ερμηνεύσει τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο άνισα δομημένο παραγωγικό σύστημα και κατά συνέπεια να αντιληφθεί την σύνθεση και τον ρόλο του έθνους στις εξαρτημένες οικονομίες.
Έτσι από τις κυρίαρχες αντιλήψεις απουσιάζει η ουσιαστική θεώρηση της Ελληνικής δομής και του ρόλου της σε σχέση με τα ξένα κέντρα.
Όντας στα γρανάζια της ΕΕ από το 1981 η ψευδαίσθηση της κυρίαρχης χώρας υποσκελίζει την πραγματικότητα. Οι Έλληνες διανοούμενοι συμπεριφέρονται ως ισότιμοι διαχειριστές του κλαμπ των νεοαποικιοκρατών αδυνατώντας να δουν τις οικονομικές και πολιτικές παραμέτρους, υποβαθμίζοντας τον λόγο των συνεπειών πολλές φορές σε δευτερεύουσες αιτίες, όπως είναι το ευρώ η έλλειψη οργάνωσης κλπ.
Η αδυναμία ανάλυσης του έθνους στα στοιχεία που το συγκροτούν, οδηγεί επίσης στην αδυναμία να προσδιορίσουν τα τμήματα εκείνα που με τη στάση τους αποτελούν το αντιέθνος και συγκροτούν τις δυνάμεις στήριξης της εξάρτησης της χώρας από τα ξένα κέντρα. Είναι η ίδια αδυναμία που οδήγησε σε μια μερίδα της διανόησης να απεμπολήσει την εθνική ταυτότητα στις Πρέσπες.
Σε μια χώρα εξαρτημένη η μόνη λύση είναι η συγκρότηση αυτοπεποίθησης και συνεργασίας όλων των τμημάτων και ανεξάρτητα από ταξική θέση, με στόχο να αντιπροτείνουν το δικό τους συλλογικό όραμα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολη υπόθεση αφού ο κοινός λόγος η κοινή γλώσσα απουσιάζει.
Η Ελληνική διανόηση παρέμεινε παρατηρητής των ξένων ρευμάτων των ξένων κινημάτων και των όποιων απόψεων θα περάσουν την πόρτα της χώρας μας. Μέσα στην αδυναμία λόγου που την διακατέχει έφτασε να ικανοποιείται παρακολουθώντας τα κίτρινα γιλέκα να εκλιπαρεί για τη νίκη του Τραμπ ακόμα και να περιμένει ο διάδοχος της Μέρκελ να είναι πιο καλός μαζί μας.
Η εθνική αξιοπρέπεια για να επανέρθει χρειάζεται πολιτική ανάλυση ουσιαστική. Οι δεσμοί εξάρτησης διακοσίων χρόνων για να σπάσουν απαιτείται να υπάρξει πολιτική πρόταση και θα απαιτηθεί η συμπόρευση των δυνάμεων του έθνους όπου και να βρίσκονται πάνω στον πλανήτη..
Να υπάρξει μοντέλο που θα συνθέτει με βάση την ταυτότητα τον τόπο την ιστορία την παιδεία, μια διαφορετική Ελλάδα με δικό της αυτόνομο Πολιτικό Κέντρο Αποφάσεων με δικό της Νομοθετικό Όργανο με δικό της Σώμα Αντιπροσώπων που θα ελέγχει την εκάστοτε κυβέρνηση στη βάση του ασυμβίβαστου για όλα τα μέλη των ανώτατων πολιτικών οργάνων.
Μια Ελλάδα που θα προτάξει τη συγκρότηση ενός Κοινοβουλίου του Ελληνισμού, το Κοινόν των Ελλήνων.
