Από συνήθεια παρακολουθώ το πρωί μερικά πεντάλεπτα στα
θρυλικά Τήλε-παράθυρα με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, για να μην μου
ξεφύγουν τα μαργαριτάρια των «έγκριτων» δημοσιογράφων και οι
απαντήσεις των 90 δευτερολέπτων των καλεσμένων.
Τώρα που έχουν πάρει φωτιά οι μαγνητοφωνήσεις, οι
συναρπαστικοί διάλογοι για χρήμα, αίμα, σπέρμα και γίνονται
πρωτοσέλιδα στις ψευτοφυλλάδες, οι ατάκες των «γκουρού» της
τηλεοπτικής δημοκρατίας είναι απολαυστικές.
Διάβασα στο fb στον τοίχο του φίλου μου του Γρηγόρη, ένα κείμενο
ενός εξαιρετικού ποιητή του Κώστα Κουτσουρέλη για τα ΜΜΕ και
δημοσιεύω τρεις παραγράφους.
Γράφει ο Κώστας:
«Σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, που εμπιστεύεται κατά
κύριο λόγο το ραδιόφωνο και τον γραπτό τύπο, στην Ελλάδα οι
έρευνες ανεβάζουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στην πρώτη θέση της εμπιστοσύνης του κοινού.
Και είναι εντελώς εύλογη αυτή η προτίμηση! Και δεν μιλώ μόνο για
τη χειραγώγηση των ΜΜΕ από την εκάστοτε κυβέρνηση, της οποίας
τα επεισόδια παρακολουθούμε καθημερινά, ιδίως όλα αυτά τα
τελευταία χρόνια που η κυκλοφοριακή καθίζηση, καταδίκασε τις
εφημερίδες σε ρόλο εξαρτημένου επαίτη από τις κρατικές χορηγίες.
Διόλου τυχαία δεν είναι λοιπόν η εμπιστοσύνη που τρέφουν οι
Έλληνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να είναι
συγκεχυμένα, άνισα, άναρχα, ενίοτε και αισχρά, αλλά πλάι στον μικρό
τύπο, πλάι στα ανεξάρτητα περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά, δεν
ελέγχονται. Αν υπάρχει σήμερα ένα βήμα ελεύθερου λόγου, τότε μόνο
σ’ αυτά».
Στην μπανανία των Βαλκανίων, δεν υπήρχε λόγος να επενδύσουμε
στη γνώση, ιδρύοντας πανεπιστημιακά τμήματα δημοσιογραφίας. Το
πρώτο τμήμα δημιουργήθηκε το 1990,όταν η υπόλοιπη Ευρώπη,
προηγήθηκε μερικές δεκαετίες.
Η πατρίδα μας από το 1990 έως το 2006 είχε τα περισσότερα
εργαστήρια(sic) δημοσιογραφίας, από άλλες ευρωπαϊκές χώρες με
πολλαπλάσιο πληθυσμό.
Αυτές οι «σχολές», είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της ελληνικής
δημοσιογραφίας,της ελληνικής δημοκρατίας.
Την αντικειμενική, αμερόληπτη, ανεξάρτητη, αχειραγώγητη,
ενημέρωση, την ανέλαβαν οι σχολές Ευαγγελάτου, Χατζή, Παπαδάκη,
Τσίμα, Μαλέλη και άλλων αστέρων του τηλεοπτικού πριγκιπάτου των
Αθηνών.
Αυτή την «επιτυχία», μοιράζονται μεταξύ τους και χειροκροτεί ο
ένας τον άλλον.Έτσι φθάσαμε στο σημείο μηδέν.
Το κλωνοποιημένο προϊόν επεκτάθηκε σε όλη την Ελλάδα. Δεν είναι
τυχαίο ότι, από όλα τα περιφερειακά ΜΜΕ, ξεχωρίζουν μόνο 3-4
τηλεοπτικοί σταθμοί.
Ο ιστορικός Μοριάς έμεινε ορφανός.
Αξίζει να αναφέρουμε ακόμα μια φορά πόσο μας στοίχισε τα
τελευταία χρόνια, η τηλεοπτική δημοκρατία των Αθηνών. ΕΝΑ ΔΙΣ
και 300 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ. Όλα δάνεια «παραγωγικά».
Γράφει ο Ντίνος Παπαντωνίου
