Δημήτρης Λάγιος … Ο άνθρωπος με τα ψυχικά θεμέλια που δεν πρόλαβε να απογειωθεί. (video)

«Ο Δημήτρης Λάγιος πέρασε από το ελληνικό στερέωμα σαν ένας μετεωρίτης, φωτίζοντας με δύναμη τον ουρανό και σβήνοντας παράδοξα και αιφνίδια», έχει γράψει ο ποιητής Στρατής Πασχάλης και, πράγματι, στις 11 Απριλίου του 1991, ο Δημήτρης Λάγιος ήταν μόλις 39 ετών, έχοντας, όμως, ήδη κερδίσει μία θέση στο πάνθεον των Ελλήνων συνθετών και στην καρδιά κάθε δέκτη της ελληνικής μουσικής.

…Ήξερε μουσική! Γνώριζε πολλά. Καταλάβαινε από ποίηση. Αγαπούσε τα παλιά κιτάπια. Αγαπούσε τα πατροπαράδοτα. Κι ήταν σεμνός. Και ντροπαλός. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές: Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι;

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Η πρώτη προσωπική δισκογραφική κατάθεση του Λάγιου ήταν ο δίσκος Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας (1982), σε μελοποιημένη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη. Το έργο γράφτηκε στο διάστημα 1978-1980, ενώ ίδιος ο ποιητής έδειξε θετική διάθεση για τη συγκεκριμένη μελοποίηση.

Από το 1980 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ο Δημήτρης Λάγιος επιδόθηκε στη μελοποίηση μεγάλων ποιητών. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας ήταν μια σειρά έργων, όπως οι Ιδανικοί Αυτόχειρες (σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη) και Ψαλμοί (ποίηση Δαβίδ). Το 1983 κυκλοφόρησε δύο λαϊκούς δίσκους, έναν με τη Σωτηρία Μπέλλου με τίτλο Ο Άη Λαός (στίχοι Μιχάλη Μπουρμπούλη) και έναν με τον Αντώνη Καλογιάννη με τίτλο Εδώ που γεννηθήκαμε (στίχοι Φώντα Λάδη). Παράλληλα συνέχιζε τη μελέτη της επτανησιακής μουσικής, καρπός της οποίας υπήρξε μια σειρά σχετικών δίσκων: Λαϊκά τραγούδια της Ζάκυνθος, Του Σολωμού και της Ζάκυνθος, Ζακυνθινές Σερενάδες, Ζακυνθινή Εκκλησιαστική Παράδοση, Ομιλίες (όπως ονομάζεται το ζακυνθινό λαϊκό θέατρο-ανέκδοτο), καθώς και το έργο Του Μαντολίνου με μουσική επτανήσιων συνθετών διασκευασμένη από τον ίδιο για μαντολίνο, με σολίστ το Δημήτρη Μαρίνο. Τα περισσότερα από τα έργα αυτά εκδόθηκαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ενώ κάποια παραμένουν ανέκδοτα.

Το 1985 γνώρισε το δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής του, την Κύπρο. Από τη μέρα εκείνη και μέχρι το θάνατό του αφιερώθηκε στον τόπο αυτό και έδωσε την ψυχή του για τους αγώνες του Κυπριακού λαού. Μελοποίησε Κυπρίους ποιητές (Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Δημήτρη Λιπέρτη) και με τη μουσική αλλά και τη στάση του βοήθησε στην προβολή και την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κυπριακού λαού. Μακροχρόνια ήταν και η συνεργασία του με το κυπριακό φωνητικό και χορευτικό σύνολο «Διάσταση».

Η δραστηριότητα του Δημήτρη Λάγιου απλώθηκε και σε πολλά άλλα πεδία. Ίδρυσε το Μουσικό Σχολείο Μυκόνου και το Μουσικό Σχολείο Δήμου Αλίμου, ενώ συμμετείχε στη δημιουργία του πρώτου Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής με τον Αριστείδη Μόσχο. Επίσης, ίδρυσε το σύνολο «Ραψωδοί», παρουσιάζοντας μουσικές εκδηλώσεις σε αρχαιολογικούς χώρους, ενώ συνέχισε και τις εθνομουσικολογικές του έρευνες.

Γιος μιας θάλασσας και εραστής μιας άλλης.

Στην Κύπρο και στη Ζάκυνθο: εκεί θα τραγουδάει, για πάντα, ο Δημήτρης Λάγιος τον Διονύσιο Σολωμό…

Δεν ακούγεται ούτ’ ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά
λες κι η θάλασσα κοιμάται
μεσ’ σ’ της γης την αγκαλιά.

Στις ακρογιαλιές της Κύπρου και της Ζακύνθου κατοικεί σήμερα ο Δημήτρης Λάγιος.