Αρθρο του:
Διαμαντή Μπασαρά
Δικηγόρου
Ο Θανάσης Βέγγος στον ρόλο του φωτογράφου στην παλιά αγαπημένη ταινία «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» είχε την κακή συνήθεια να… κόβει στην φωτογραφία αυτόν που βρισκόταν στο άκρο!
Η σημερινή πολιτική θυμίζει λίγο την ταινία του Βέγγου, με τη διαφορά ότι προκαλεί, αντί για γέλια, κλάματα και την ομοιότητα, εν πολλοίς, της αποτυχίας της να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Στην ουσία του πράγματος, τα άκρα πρέπει να… κοπούν, όπως τα “έκοβε” ο συμπαθής Βέγγος στην ταινία, πρέπει να κοπούν δημοκρατικά, με την αποδοκιμασία τους από το εκλογικό σώμα στην κάλπη, πρέπει να κοπούν και, αν είναι δυνατόν, να μην επανέλθουν πότε. Όλα τα άκρα, δεξιά κι αριστερά.
Τα άκρα, όμως, αποτελούν σύμπτωμα της εποχής και δεν θα επανέλθουν στο… εκλογικό μέτρο τους, αν δεν εκλείψουν οι αιτίες που τα παράγουν, γι’ αυτό πρέπει η κοινωνία μας να ορίσει το δρόμο της, πρωτευόντως, στον τομέα της οικονομίας, διότι το (άδειο…) πορτοφόλι δημιουργεί και συντηρεί αντιλήψεις και στάσεις ζωής, και, δευτερευόντως, σε μια σειρά άλλων τομέων, όπως η εκπαίδευση, οι κοινωνικές αντιλήψεις, αλλά και προς μια νέα αντίληψη του πατριωτισμού.
Το περιβάλλον στο οποίο μπορεί και πρέπει να αναπτύξει την προσωπικότητά του ο άνθρωπος είναι, πρωτίστως, ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί η λογική κι έχει εμπεδωθεί η σταθερότητα. Όπως ο νοικοκύρης, που θέλει να βλέπει το σπίτι του να πηγαίνει καλά, να υπάρχει προοπτική για το παιδί του, να κυριαρχούν στην κοινωνία αρχές και αξίες και να προοδεύει η πατρίδα του.
Οι πρόγονοί μας ανέπτυξαν την έννοια της μεσότητας, όχι με την έννοια του μαθηματικού μέσου, αλλά με τη αριστοτελική του έθους, της ευδαιμονίας και την φρόνησης. Στην πολιτική αυτή η μεσότητα εκφράζεται περισσότερο από τον χώρο του κέντρου, που σήμερα δυσκολεύεται να βρει την πολιτική έκφρασή του στο καθεστώς της νέας πόλωσης μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς.
Αυτό δεν σημαίνει, απαραιτήτως, ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός χώρος, αφού μπορούν η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατοπιστούν προς το κέντρο, που, ως πολιτικός χώρος, παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της σύνεσης και της πραότητας, τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα για να (ξανα)ζήσουμε μέρες ευημερίας.
Στην οικονομία το κέντρο θέλει την παραγωγή, θέλει την παρέμβαση του κράτους για να διορθώνονται οι αστοχίες της αγοράς και στην πάλη του κεφαλαίου με την εργατική τάξη, θέλει το κεφάλαιο να δημιουργεί πλούτο, που να μοιράζεται με όρους κοινωνικής ευημερίας και ειρήνης και στα παιδιά της εργατικής τάξης, που πρέπει, για το καλό της κοινωνίας, να μπορούν να ανέλθουν στα ανώτερα στρώματά της.
Εκείνο, όμως, που απαραιτήτως χρειάζεται το κέντρο, είναι να ακουμπάει και να αναφέρεται στην έννοια της πατρίδας, που είναι μια νέα, με τον παλιό όμορφο τρόπο, έννοια!
Η έννοια του πατριωτισμού, καίτοι παλιά, είναι, πλέον, ιδιαιτέρως μοντέρνα και προοδευτική και δείτε γιατί… Διότι σε έναν κόσμο που εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί ο κοσμοπολιτισμός και η παγκοσμιοποίηση, προοδευτικό είναι οτιδήποτε πάει κόντρα στο ρεύμα και, με αυτή την έννοια, ο πατριωτισμός είναι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, μοντέρνος και προοδευτικός.
Αρκεί, βεβαίως, να συμφωνήσουμε στο τι σημαίνει πατριωτισμός,… διότι στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια να διαστρεβλώνουμε την έννοια και το περιεχόμενο των λέξεων…
