Μία συγκλονιστική επιστολή δόθηκε στη δημοσιότητα από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Καρδαμύλης.
Πρόκειται για την επιστολή της οικογένειας του Γιώργου Μακρέα, που αποτελεί μία κραυγή αγωνίας απέναντι σε ένα κράτος που δεν μπορεί ως φαίνεται να ξεπεράσει γραφειοκρατικές και άλλες αγκυλώσεις, ακόμα και όταν πρόκειται για ζητήματα ζωής και θανάτου.
Ακολουθεί η συγκλονιστική επιστολή:
«Οι αληθινοί υπερήρωες ζουν στις καρδιές μικρών παιδιών που δίνουν μεγάλες μάχες. Αλλά ακόμα κι αυτοί χρειάζονται στήριξη.
Πριν 10 μήνες εγώ και η οικογένεια μου μάθαμε ότι το παιδί μας πασχει από λευχαιμία. Από τότε περάσαμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας για να δούμε το φως ξανά όταν μάθαμε ότι ξεπεράστηκε. Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά πράγματα. Το γέλιο των παιδιών που πολεμούν τον καρκίνο κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Η δύναμη τους κάνει τον πιο σκληρό ενήλικα να κλάψει. Ο αγώνας τους σου αλλάζει την ζωή για πάντα.
Πρώτα από όλα όμως μάθαμε ότι οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πάθει καρκίνο. Τίποτα από αυτά που θα πει ή θα κάνει ένας γονιός, ούτε καν η αγάπη του μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία, στα οικονομικά ή στην καταγωγή των παιδιών. Η επιστήμη ακόμα δεν έχει ιδέα γιατί κάποια παιδιά νοσουν από καρκίνο.
Αγαπήσαμε τον πόνο και τον κάναμε καύσιμο για το ταξίδι ,μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων και τη κινητοποίηση τους ,που μας απαλυναν αυτόν το πόνο ,αλλά και μας έκανε να ανταπεξέλθουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια . Και η μικρή μας βγήκε νικήτρια.
Και τότε άρχισε ο επόμενος αγώνας. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλής πορείας των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο ,είναι η ψυχολογία και η στήριξη στην καθημερινότητα τους για την επιστροφη στην κανονικότητα της παιδικής ηλικίας όταν και εάν καταφέρουν και ξεπεράσουν το πρόβλημα τους. Για να μπορέσει ο κάθε επιζώντας να δει ότι η ζωή είναι μπροστά του και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά τη πορεία του και όχι να νιώσει ότι είναι στο περιθώριο έχοντας χάσει το τρένο του σχολείου όσο έλειπε.
Το παιδί μας είναι πια στο σπίτι μας στην Μάνη αλλά δεν μπορεί ακόμα να πάει σχολείο – πρέπει να περάσει ένα άγνωστο διάστημα. Για αυτό προβλέπεται η κατ’ οίκον διδασκαλία. Για να μπορέσει να καλύψει τα κενά της, να παρακολουθήσει τα βασικά μαθήματα και όταν έρθει η ώρα να ενταχθεί με τις λιγότερες δυσκολίες ξανά στην κανονική ζωή του σχολείου.
Αλλά έχουμε φτάσει Νοέμβρη και ακόμα τίποτα. Έχει εγκριθεί μας λένε ο διορισμός αλλά όχι τα κονδύλια, και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στην Μάνη. Έχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα. Έχω μιλήσει σε κάθε πιθανό υπευθυνο. Από το γυμνάσιο στο οποίο θα πήγαινε στην Καρδαμύλη, στην δευτεροβάθμια στην οποία ανοίκουμε και τελικά στο υπουργείο παιδείας δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο – να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική, και να δώσει λύση.
Μάθαμε λοιπόν ότι τις διακρίσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. ‘Οτι η αδιαφορία και η ευθυνοφοβία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα έιναι χειρότερα κι από την αρρώστεια την ίδια. Το παιδί μας όπως όλα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία είναι παιδιά απ’οτι φαίνεται ενός κατώτερου θεού. Η παιδεία, το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών, αφαιρείται τελικά από κάποια παιδιά που είναι λίγοτερο ίσα με τα άλλα γιατί απλά έτσι είναι το σύστημα.
Αλλά σε αυτήν διαδρομή κατέκτησα την βεβαιότητα ότι έχω κάθε στιγμή την δύναμη να πω: δεν θα τελειώσει έτσι αυτή η ιστορία. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είμαι μόνος.
Απαιτώ λοιπόν από κάθε αρμόδιο να επιλυθούν τα προβλήματα άμεσα ,γιατί είναι υποχρέωση σας και επιτέλους πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες σας.
Οικογένεια Γεωργίου Μακρέα από γυμνάσιο Καρδαμύλης Δήμος Δυτικής Μάνης, Μεσσηνία»
