Μέσα σε αυτό το δηλητηριασμένο κλίμα κατήφειας, ανασφάλειας και εθνικής
μελαγχολίας, η διαπίστωση ότι η απόσταση Αθήνα – Σπάρτη καλύπτεται μόνο
με δύο ώρες οδήγησης σε εξαιρετικό αυτοκινητόδρομο είναι μια κάποια
παρηγοριά.
Ακούω τον αντίλογο: θα έπρεπε να φτάσουμε στο 2017 για να πανηγυρίζουμε
τον καθυστερημένο εκσυγχρονισμό του βασικού οδικού δικτύου της χώρας; Ή
ότι ύστερα από 36 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και διαδοχικά (και
γενναιόδωρα) χρηματοδοτικά προγράμματα αξίας πολλών δισεκατομμυρίων
ευρώ, η Πελοπόννησος δεν διαθέτει ουσιαστικά σιδηροδρομικό δίκτυο…
Ομως, ας προσπαθήσουμε να παραμείνουμε γαντζωμένοι στο κανάλι της
αισιοδοξίας, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο είναι σήμερα να ξεστρατίσει
κανείς. Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι δεν θα συμβεί κάτι δραματικό τους
επόμενους μήνες, η Πελοπόννησος και η δυτική Ελλάδα θα ζήσουν μια μικρή
επανάσταση.
Θα εστιάσω στην Πελοπόννησο για πολλούς λόγους. Πρώτον, την επισκέπτομαι
αρκετά συχνά και μπορώ να έχω μια πιο συνεκτική εικόνα. Δεύτερον, γιατί
είχα πάντα τη εντύπωση πως οι αναπτυξιακές δυνατότητες της Πελοποννήσου
είναι πολλαπλάσιες της υπάρχουσας πραγματικότητας. Τρίτον, η μείωση των
αποστάσεων από το κέντρο (Αθήνα) για μια σειρά σημαντικών πόλεων
(Πάτρα, Καλαμάτα, Σπάρτη) στην περιοχή των δύο, περίπου, ωρών είναι
ικανή να διαμορφώσει ένα νέο οικονομικό έδαφος, που θα τις επηρεάσει σε
μεγάλο βαθμό σε βάθος χρόνου.
Σήμερα το βασικό κατασκευαστικό έργο αφορά τον άξονα Κόρινθος – Πάτρα,
που βαίνει προς ολοκλήρωση, ενώ ο 21ος αιώνας αναμένεται να φτάσει στον
Πύργο (οδικώς τουλάχιστον) στους εορτασμούς των 200 χρόνων από την
Ελληνική Επανάσταση. Υπάρχει μια σειρά από μικρότερης κλίμακας έργα σε
εξέλιξη, όπως ο δρόμος που θα συνδέει το Γύθειο με τον Γερολιμένα, στην
καρδιά της Μάνης, παρακάμπτοντας την Αρεόπολη. Κάποτε (όχι πολύ μακριά) η
πρόσβαση στη Μάνη ήταν μια πικρή ιστορία, ενώ σήμερα σε δυόμισι ώρες
βρίσκεσαι στις παρυφές της (Γύθειο). Το τοπίο θα αλλάξει ακόμα
περισσότερο όταν ο αυτοκινητόδρομος θα οδηγεί τους τουρίστες μέχρι τον
πάλαι ποτέ «εξωτικό» Γερολιμένα.
Τότε, η ιδιότυπη απομόνωση της Λακωνικής Μάνης, που προσελκύει πολλούς
ξένους (και αφοσιωμένους) ταξιδιώτες κάθε χρόνο, θα έχει χαθεί και
πρέπει να προετοιμαστούμε για τις αναπόφευκτες αλλαγές. Οχι μόνο για να
αυξήσουμε το τουριστικό εισόδημα, αλλά και για να υπερασπιστούμε την
ποικιλομορφία της Πελοποννήσου. Γιατί δίπλα στο εξαιρετικό παράδειγμα
της μεγάλης επένδυσης της οικογένειας του αείμνηστου Bασίλη
Κωνσταντακόπουλου υπάρχουν άλλες, μικρότερης, σαφώς, κλίμακας
πρωτοβουλίες άλλων άξιων Ελλήνων, που αναδεικνύουν και τιμούν τη φυσική
ομορφιά και την καλώς εννοούμενη παράδοση του τόπου τους. Είναι αυτές οι
μικρές «Ελλάδες», διάσπαρτες και γοητευτικά χαμένες στην ενδοχώρα αλλά
και στη νησιωτική χώρα, που διατηρούν το brand name του ελληνικού
τουρισμού τόσο ψηλά στον παγκόσμιο χάρτη και οφείλουμε να τις
υπερασπιστούμε πάση θυσία.
Πηγή
