Η γυναίκα που έκαψε καρδιές και δύο φορές το Σοφικό…!!!

Αντικειμενικά το Σοφάκι ήταν μπάνικο. 

Όλη η Κορινθία κουτσομπόλευε την ομορφιά της και γιατί όχι ολάκερη η
Πελοπόννησος.

 Ήταν κόρη του προεστού Θεοχαράκη Ρέντη και πολλοί κάνανε
πρόστυχες σκέψεις άμα την έβλεπαν στο δρόμο. 

Η Σοφία ήταν γέννημα θρέμμα
των Τρικάλων Κορινθίας, κάτω από το «αυλάκι» δηλαδή και ήταν άλλο ένα
κώλυμα – από τα πολλά – που βάλανε οι χαραμοφάηδες Πελοποννήσιοι στην
Επανάσταση. Γιατί εκτός από την ομορφάδα της ήταν ευφυής, μορφωμένη και
είχε μια περιουσία απέραντη, άντε τώρα να καθαρίσεις με τέτοιο
κελεπούρι.

Παρόλα αυτά βρέθηκε ο μάγκας που θα την
έριχνε. Ο Ιωάννης Νοταράς, ομορφόπαιδο και από καλή οικογένεια, τους
ξακουστούς Νοταράδες, ήταν ωραίος γκόμενος και μάλιστα 2 χρόνια
μικρότερος της Σοφούλας. Έτσι, επιστρατεύοντας ομορφιά και πλούτη
κατάφερε ο μάγκας να την αρραβωνιαστεί. Εξάλλου, τον είχαν χρήσει και
στρατηγό της επανάστασης. Για νήπιο είχε καλό βιογραφικό.

Βέβαια. για να το κάνει αυτό έπρεπε να
παραμερίσει τον άλλον αντίζηλό του ο οποίος εντελώς τυχαία ήταν
ξάδελφος. 

Ο Παναγιώτης Νοταράς περνούσε τον Γιάννη επτά χρόνια και δεν
μπορούσε μάλλον να χωνέψει ότι ο «σπόρος», του είχε φάει τέτοιο κομμάτι.
Ο Παναγιωτάκης δεν ήταν κανένας τυχαίος, ήταν αντιστράτηγος ενώ
αργότερα που ήρθε το μυαλό ξουράφι Όθωνας ανέλαβε υπασπιστής του.

Τα δύο ξαδελφάκια το φτάσανε στα άκρα.

 Ήταν αποφασισμένοι να κερδίσουν ο καθένας την κοπέλα για την πάρτη του
ενώ γύρω τους γινόταν χαλασμός από μάχες και εμφυλίους. Οι Οθωμανοί δεν
είχαν ακόμα νικηθεί ενώ οι δικοί μας επιλέγανε ευφάνταστους τρόπους για
να εκμεταλλευτούν τα δάνεια της Αγγλίας για να ξεπαστρέψουν τους
πολιτικούς τους αντιπάλους. Ας γίνει λοιπόν και ένα μικρό διάλειμμα στον
αγώνα για τον έρωτα.

Οι Νοταράδες τα γράψανε όλα στα
υποδήματά τους.

 Συγκεντρώσανε τους ιδιωτικούς τους στρατούς και το 1826,
κάψανε δυο φορές το Σοφικό στην Κορινθία ενώ το πανέμορφο πευκοδάσος
στη Σολυγείας το κάνανε φιλέτο για νέα οικόπεδα, τουτέστιν στάχτη.
Ζάχολη, Καστανιά και Λαύκα γίνανε μουτζούρα στο χάρτη ενώ 2000 Κορίνθιοι
πληρώσανε τις κάβλες των Νοταράδων. Τα κάνανε όλα γης μαδιάμ ενώ το
Σοφικό δεν μπορούσε να συνέλθει από την οικονομική καταστροφή που
προκάλεσε ο ροζ εμφύλιος πόλεμος των κοτσαμπασαραίων. Η επανάσταση βίωνε
τραγικούς εμφύλιους μεταξύ πολιτικών, στρατιωτικών, Στερεολλαδιτών και
Πελοποννήσιων και πάει λέγοντας. Μόνο ένας ερωτικός εμφύλιος μας έλειπε.
Χάθηκαν οι γυναίκες;

Τελικά το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου
το πήρε ο πιτσιρικάς, ο Γιάννης, οποίος και μνηστεύθηκε την Σοφία όπως
προαναφέραμε. Ωστόσο δεν πρόκαμε να ευχαριστηθεί τη νύφη που για χάρη
της αιματοκύλησε τόσες περιοχές. 

Ο ίδιος άφησε χρόνους και τελευταία
αναπνοή στο Φάληρο.

 Εκεί είχε γίνει μια μάχη που θα άφηνε την επανάσταση
πολύ φτωχότερη καθώς και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης υπέκυψε από σφαίρα,
στην φονική μάχη του Ανάλατου(1827).

Ο Παναγιωτάκης Νοταράς ηττημένος στον
έρωτα αλλά νικητής στη δόξα, συνέχισε να προσφέρει στην επανάσταση
φτάνοντας στο βαθμό του στρατηγού και πειθήνιο τσιράκι του Όθωνα. Ήταν
τόσο σκυλάκι, που ακόμα και όταν εκθρόνισαν τον Όθωνα, αυτός ο λακές τον
ακολούθησε στη Βαυαρία, απ’ όπου και επέστρεψε όταν ο Ότο τα κακάρωσε
το 1867.

Όταν επέστρεψε γέρος και βλάξ, ο μεγάλος
του έρωτας και απωθημένο, ζούσε στο Άργος όπου εκεί η δεσποσύνη είχε
παντρευτεί ένα άξιο άντρα τον κρητικό Δημήτρη Καλλέργη, σωστός στρατηγός
του αγώνα και όχι τομάρι σαν τους Νοταράδες. Εκεί, η Σοφία έζησε στο
όμορφο αρχοντικό του άντρα της μέχρι τα βαθιά γεράματα το 1893.

Εμ, πως να πάει μπροστά ο αγώνας αν την ίδια στιγμή κάποιοι επαναστατούσαν για να ελευθερωθούν και άλλοι για να «δεσμευτούν»…

Πηγή