Η μάνα μου είχε μια φίλη που ήταν δασκάλα πιάνου και αποφάσισε να μας στείλει με τον αδερφό μου να μάθουμε. Επειδή όμως πηγαίναμε εκεί και κυνηγιόμασταν και τσακωνόμασταν, πέντε ετών εγώ, οκτώ ο αδερφός μου, είπε στη μητέρα μου:
”Δεν μπορώ και τους δύο. Είναι ανυπόφοροι. Να συνεχίσει ο ένας.” Ο κλήρος έπεσε σε μένα. Και τυχαία, συνέχισα εγώ. Μπάρκαρα στη Μεσόγειο. Κατάλαβα αμέσως ότι:
”Δεν είναι αυτό για σένα.” Γύρισα πίσω και μπήκα στην Αρχιτεκτονική.
Τελείωσα την Αρχιτεκτονική. Δεν με ενδιέφερε η δουλειά του αρχιτέκτονα και επί δύο χρόνια έπαιζα πέντε ώρες πιάνο τη μέρα για να περνάω την ώρα μου.
Έτσι βγήκανε τα πρώτα τραγουδάκια. Μια φίλη από την παρέα, μου λέει:
”Ξέρω τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Θα στον φέρω μια μέρα.” Μου τον φέρνει, του παίζω μερικά τραγούδια και μου λέει ο Μπιθικώτσης, τον οποίο λάτρευα:
”Ρε συ, αυτά είναι ωραία. Μαζί θα τα κάνουμε όλα. Εσύ είσαι ο καινούριος Ψηλός” (εννοώντας τον Θεοδωράκη).
Μια άλλη φίλη, η Κωστούλα Μητροπούλου, με προτείνει στη Ραλλού Μάνου, που είχε το Ελληνικό Χορόδραμα, και η Ραλλού Μάνου με πάει στον Τάκη Λαμπρόπουλο διευθυντή της εταιρείας Columbia.
Ζήτησα τον Μπιθικώτση και μου είπε ο Λαμπρόπουλος: ”Αν θέλεις να έχεις δίσκο τις γιορτές, τα τραγούδια να τα πει ο Μητσιάς γιατί ο Μπιθικώτσης είναι περιοδεία σε Αμερική και Καναδά.”
Εγώ τρελαμένος να κάνω δίσκο, ξεκινάω με τον Μανώλη Μητσιά. Κάνω τον δίσκο ”Η πόλη μας”. Δεν προλάβαιναν να τυπώνουν δίσκους. Τύπωναν τρεις βάρδιες.
Αυτό μου ανοίγει τον ορίζοντα και ο Λαμπρόπουλος μου λέει:
”Για την επόμενη δουλειά, θα συνεργαστείς με τον Γκάτσο.” Με τον Νίκο Γκάτσο κάναμε την ”Κόκκινη Κλωστή” και μετά, με τον Γιάννη Νεγρεπόντη, τα ”Μικροαστικά”.
Ύστερα άνοιξε ο δρόμος.
Με την Άννα γνωριστήκαμε το 1972. Πήγαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο οποίο πήρε το 1ο βραβείο ερμηνείας για το φιλμ του Παντελή Βούλγαρη ”Το προξενιό της Άννας” κι εγώ άκουγα μαζί της, σ’ ένα παγκάκι, από το ράδιο, τις πρώτες μεταδόσεις από την ”Κόκκινη Κλωστή”.
Στον κινηματογράφο έκανα μουσική για τον ”Θίασο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο οπερατέρ Γιώργος Αρβανίτης, ο αδερφός του ο Θανάσης που έκανε την ηχοληψία, ο Μικές Καραπιπέρης που έκανε τα σκηνικά, όλοι δουλεύαμε γι’ αυτό και είχαμε συνείδηση ότι εδώ, γίνεται ένα πολύ σημαντικό έργο. ”Τα θερινά σινεμά”. Η ”κατάρα” που με κυνηγάει.
Το τραγούδι μιλάει για το χρόνο που φεύγει. Το λέω, το ξαναλέω, τίποτα. Ιδιοκτήτες θερινών σινεμά με καλούν το Καλοκαίρι να παίξω στα εγκαίνια τον ”ύμνο τους”.
Αγαπούσα τη Βουλιαγμένη. Ένα βράδυ συνέλαβα την ιδέα για το Πάρτι. Και γίνεται η βραδιά. Και γίνεται Ο χαμός. Τότε διευθυντής στην Ε.Ρ.Τ ήταν ο Βασίλης Βασιλικός.
Μαθαίνει ότι κάνω συναυλία στη Βουλιαγμένη και μου λέει: ”Να το μεταδώσουμε ζωντανά”.
Τότε ήταν δύο κανάλια. Την άλλη μέρα, όλη η Ελλάδα είχε δει τη ”Βουλιαγμένη”. ”Όσο αγαπιόμαστε τα δυο, Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό, Μια Κεφαλονίτισσα μεσ’ απ’ τ’ Αργοστόλι, Αρχίζει το ματς, θα κάτσω σπίτι, Αχ Ρίτα, Είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy, Το Πάρτι, Στο ρυθμό της Disco, Τζιν, τζιν, τζιν, Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη, Τα θερινά σινεμά, Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών (Λέμε Ναι) Κολλήγα γιος, του παππού μου ο παππούς, Εμβατήριο της Σιωπής, Θα έρθουν καλύτερες μέρες, Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο, Φταίει κι ο Χατζηπετρής”. Κανείς δεν γνωρίζει πόσος κόπος υπάρχει πίσω από καθετί που έχω κάνει, και δεν χρειάζεται να το ξέρει. Δεν τον αφορά αυτό το θέμα. Αφορά μόνο εμένα. Το αποτέλεσμα με νοιάζει. Και αυτό δικαιούται ο κόσμος.
Έχω πάρει μεγάλες χαρές. Δεν έχω στεναχώριες. Έζησα μια ζωή ανάμεσα σε σημαντικούς ανθρώπους, κάνοντας αυτό που αγαπούσα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ήμουν γεννημένος για να γράφω τραγούδια. Έτυχε. Το έχω πει και σ’ ένα στιχάκι: Ήμουν αρχιτέκτονας, ήμουν ναυτικός, ήμουνα συνθέτης, θα γίνω μαραγκός. Θα ήθελα να είμαι και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Δε βαριέσαι…
Στην άλλη ζωή.
Λουκιανός Κηλαηδόνης
Σαν σήμερα, το 2017, έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
kathimerini. gr Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Ζούλα.
popaganda. grΣυνέντευξη στον Βύρωνα Κριτζά.
ogdoo. gr Συνέντευξη στον Θανάση Γιώγλου.
musicheaven. gr Συνέντευξη στον Βασίλη Συκαμιώτη.
