Στις 7 Απριλίου 1992 μετά από ένα βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων, σε ηλικία μόλις 55 χρόνων έχασε τη μάχη με το θάνατο.
Ο Αντώνης Τρίτσης οραματίστηκε μια άλλη Αθήνα και έθεσε ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση της ιστορικής φυσιογνωμίας της πόλης και την ανάδειξή της σε παγκόσμιο κέντρο του Ελληνισμού.
Σχεδίασε την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, την πεζοδρόμηση της Ερμού και της Πανεπιστημίου και περιέγραφε μια Αθήνα ανθρώπινη, γεμάτη πράσινο, παραλιακά τρένα και «εναέρια» τραμ.
Όλη του τη ζωή, ο Αντώνης Τρίτσης πάλευε να κάνει πραγματικότητα τα οράματά του. Πίστευε στον αγώνα του τόσο βαθιά κι απόλυτα ώστε δεν επέτρεπε στον εαυτό του να χαλαρώσει ούτε στιγμή.
Η θυελλώδης παρουσία του και ο ανατρεπτικός του λόγος συχνά ξάφνιαζε κι αναστάτωνε την πολιτική σκηνή.
Οι θέσεις του στα θέματα της εκκλησιαστικής περιουσίας και εκδημοκρατισμού της εκκλησίας, η ανάκτηση της Εθνικής Παιδείας, ο Οικιστικός νόμος και το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας ξεσήκωσαν πλήθος αντιδράσεων.
Αλλοι θαύμαζαν τις ιδέες του κι άλλοι τις χαρακτήριζαν τρελές, ανέφικτες, ουτοπικές.
Οπως όμως έλεγε και ο ίδιος «Δεν είναι δυνατό να είμαστε ρεαλιστές, ρεαλισμός σημαίνει υποταγή στην πραγματικότητα».
Πόσα από αυτά που πρότεινε και κατάφερε ή πρόλαβε να εφαρμόσει- τα οποία τότε ακούγονταν παράτολμα και καινοτόμα- σήμερα θυμόμαστε ότι ήταν προτάσεις του Αντώνη Τρίτση;
