Σαν σήμερα πέθανε εκείνος ο ποιητής που δεν ξεπουλήθηκε, που έζησε φτωχός, που ήταν φτωχός, εκείνος που αντιστάθηκε στο σύστημα, την εξουσία, εκείνος που δεν συμβιβάστηκε, που καλησπέριζε τα ιδανικά τους, που ένιωθε πως είχαν αρχίσει να τον κυκλώνουν επικίνδυνα οι ώρες:
«Ακούω τα φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ανήσυχα χορικά.
Πρέπει να ζήσω τις αντίστροφες δυνάμεις.
Ὢ καρδιά μου – τρομαχτικότερη σελήνη!»
Σαν σήμερα έφυγε ο Καρούζος, ο ΕΠΟΝίτης, ο εξόριστος της Ικαρίας και της Μακρονήσου, που περπάτησε στην ποίηση, που ακροβάτησε ανάμεσα στην ομορφιά και τον θάνατο. Τη μελαγχολία, την ελπίδα. «Ω, θα γυρίσουμε στην ομορφιά μια μέρα.» έγραψε και σου δώσε ανάσα, μα και «-Δεν σε βλέπω απόψε καλά, τι έχεις; -Έχω ύπαρξη» κι ήταν όλη η ειλικρίνεια μαζεμένη. Έχω ύπαρξη.
Σαν σήμερα ο ποιητής έφυγε. Ο ποιητής που έγραψε «σφάξε τη μια ομορφιά να πιει το αίμα η άλλη.» κι «Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο. Ερειπωμένα κόκαλα π’ αντέχετε στο χάρο!».
Ο ποιητής που ρώτησε την Άννα
«- Άννα, τί συμβαίνει;
– Άρχισε η επίθεση.
– Άννα, έχε γειά, θα πεθάνουμε.
– Νικολάι, σ᾿ αγαπούσα ολόκληρη.
– Μίαν αλλη φορά, θα ξαναγίνει, Άννα»
Ναι, ο Νίκος Καρούζος ήταν ξεκάθαρος. Έζησε ασυμβίβαστα.
«Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μεντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να τα διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.»
Εκείνος που μιλούσε για τους μεταξωτούς ανθρώπους, χωρικούς που συναντούσε στη Λέσβο, αγράμματους, μα τρυφερούς, σοφούς, πέθανε έναν Σεπτέμβρη:
« Οι ″μεταξωτοί άνθρωποι″, λοιπόν..
Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους.
Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων.
Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους..
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…
Οι μεταξωτοί άνθρωποι..
Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι απλά σαν να ήταν παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά…
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί..
Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..»
Ναι. Ο Καρούζος ήταν Ποιητής! Φτωχοδιάβολος ποιητής. Μεταξωτός άνθρωπος, ρε συ. Μεταξωτός.
Gianna Kouka
