Η πολιτική εξουσία έχει πάντα την τάση να αξιοποιεί τις κρίσεις κάθε
μορφής, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις
«μεταρρυθμίσεων», χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις. Πρόκειται για μια
τακτική που είναι παλιά, όσο και η πολιτική.
Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρούμε πως η υγειονομική κρίση του
«covid 19» έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση της ΝΔ να περάσει δύο
«μεταρρυθμιστικά» νομοσχέδια, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες
θα είχαν βγάλει τον κόσμο στους δρόμους.
Το πρώτο ήταν το πολυνομοσχέδιο για το Περιβάλλον, το οποίο είχε
απέναντί του το σύνολο σχεδόν των περιβαλλοντικών οργανώσεων.
Παρ όλα αυτά υπερψηφίστηκε, καθώς τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης
φρόντισαν οι πολίτες να μην ενημερωθούν ποτέ για τις πρόνοιες του
νόμου, ενώ τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας εμπόδισαν όσους τα
αντιλήφθηκαν να να καταδείξουν την αντίθεσή τους, σε όσα
περιγράφονται σε αυτό.
Τώρα έρχεται το Πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία -ένα νομοσχέδιο
γεμάτο αναχρονιστικούς δογματισμούς, συντηρητικά πρότυπα και
νεοφιλελεύθερες επινοήσεις που αναπαράγουν και διευρύνουν
ανισότητες, διαχωρισμούς και αποκλεισμούς- το οποίο δεν ξέρει κανείς
από που να το πιάσει και από που να το αφήσει.
Να το πιάσει από την διάταξη για την επαναφορά του χαρακτηρισμού
διαγωγής και την αυστηροποίηση των ποινών της αποβολής; Ποιος
είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί αυτή την βαθιά
συντηρητική στροφή, που μας γυρνάει στην δεκαετία του 60; Την
τρομάζουν τα νέα παιδιά και θέλει να μετατρέψει τα σχολεία σε
στρατόπεδα, με στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα;
Να το πιάσει από την μετατροπή του σχολείου σε μόνιμο εξεταστικό
κέντρο; Από την αύξηση των γραπτώς εξεταζόμενων μαθημάτων σε
όλες τις τάξεις του Γυμνασίου (σχεδόν τα διπλασιάζει από 12 σε 21);
Από την επαναφορά της «Τράπεζας Θεμάτων» σε όλες τις τάξεις του
Λυκείου, που καθιστά αναιτιολόγητα πολύ πιο δύσκολη τη διαδικασία
προαγωγής και απόλυσης; Πώς θα μπορέσουν τα παιδιά μας να
αναπτύξουν άλλες δραστηριότητες, όταν θα βρίσκονται διαρκώς
εγκλωβισμένα στην βαθμοθηρία; Θα μείνει χρόνος για την ανάπτυξη
της προσωπικότητάς τους και των ιδιαίτερων δεξιοτήτων τους, μέσα σε
αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον;
Να το πιάσει από τους φραγμούς που τίθενται στην Δημόσια
Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΕΠΑΛ); Γιατί η κυβέρνηση κλείνει τις
πόρτες των ΕΠΑΛ σε όποιον θέλει να επιστρέψει στην εκπαιδευτική
διαδικασία, αλλά έχει ξεπεράσει τα 17 έτη ηλικίας; Γιατί σπρώχνει τα
παιδιά αυτά στην Ιδιωτική Εκπαίδευση; Πόσες… κολλεγιές με Κολλέγια
θα πληρώσουμε;
Να το πιάσει από τους ταξικούς φραγμούς που τίθενται στην Δημόσια
Ανώτατη Εκπαίδευση, με την καθιέρωση της βάσης του «10», η οποία
θα αποκλείσει χιλιάδες μαθητές από την Δωρεάν Δημόσια Ανώτατη
Εκπαίδευση και θα τα οδηγήσει στα αμφιβόλου ποιότητας Κολλέγια (να
τες πάλι οι …κολλεγιές), από τα οποία θα αποφοιτούν έχοντας ξοδέψει
την περιουσία των γονιών τους; Πώς γίνεται ένας μαθητής να κρίνεται
ακατάλληλος για να φοιτήσει σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά να
κρίνεται κατάλληλος να αποφοιτήσει, αν πληρώσει, από κάποιο
ιδιωτικό ΙΕΚ;
Να το πιάσει από την διαδικασία αύξησης των Πρότυπων Σχολείων, με
απροσδιόριστα κριτήρια, που θα προσελκύουν τους «καλούς μαθητές»,
προσηλωμένα στο ιδεολόγημα της «αριστείας» και τελικά θα οδηγούν
σε σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων;
Να το πιάσει από την εισαγωγή βαθμολογικών κριτηρίων στις
μετεγγραφές στα ΑΕΙ, παραβλέποντας πως αυτή η αναγκαιότητα έχει
κοινωνικό χαρακτήρα και προέκυψε από κοινωνικές ανάγκες; Πώς να
παραβλέψει κανείς αυτή την ακραία επίδειξη αναλγησίας, που
ταυτίζεται με το προφίλ της σημερινής κυβέρνησης;
Ο κατάλογος είναι μακρύς και περιλαμβάνει πολλά ακόμα.
Συγκεκριμένα, αυξάνει τον μέγιστο αριθμό μαθητών από 22 σε 26 ανά
τμήμα, στο Δημοτικό και στα 7/θέσια και άνω σχολεία καταργεί
τμήματα με λιγότερους από 20 μαθητές και τους μοιράζει στα όμορα
σχολεία. Θα ήταν, όμως, ελλιπής κάθε αναφορά στην αντιεκπαιδευτική
πολιτική της Νίκης Κεραμέως, αν δεν μιλούσαμε και για το ζήτημα της
απαράδεκτης τροπολογίας για την ζωντανή μετάδοση των μαθημάτων.
Το κακό βέβαια ξεκίνησε από την ακατανόητη απόφαση να
επιστρέψουν οι μαθητές στα σχολεία, για 10 μέρες. Μια απόφαση
υποταγμένη στα επικοινωνιακά προτάγματα της κυβέρνησης, στα οποία
επιμελώς αυτή εξασκείται, με την βοήθεια των Μέσων Ενημέρωσης.
Είναι σαφές ότι, με τους μισούς μαθητές να παραμένουν στα σπίτια
τους, προέκυψε η ανάγκη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Μόνο που –
κάποιος από τους ακριβοπληρωμένους κυβερνητικούς συμβούλους-
πρέπει να πει στην υπουργό Παιδείας, ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση
δεν έχει σχέση με το live streaming και ότι αυτή πρέπει να γίνεται υπό
σαφείς προϋποθέσεις. Τέτοιες που δεν έχει η σχετική ρύθμιση, γι αυτό
και την επέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες η Ανεξάρτητη Αρχή
Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, υποχρεώνοντας την υπουργό σε
μία άνευ όρων παράδοση.
Καταλήγοντας:
Από την υγειονομική πανδημία μπορεί κάποια στιγμή να γλιτώσουμε.
Από την εκπαιδευτική πανδημία -που φέρει φαρδιά πλατιά την
υπογραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νίκης Κεραμέως- δεν θα
γλυτώσουμε, αν δεν αποφασίσουμε ότι θα αντιδράσουμε με όλες τις
δυνάμεις μας και με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας.
Γι αυτό και στηρίζουμε τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας (ΔΟΕ
και ΟΛΜΕ), όπως αυτά εκφράστηκαν και με τις σημερινές παραστάσεις
διαμαρτυρίας, στην Κόρινθο και σε όλη την Ελλάδα. Η εκπαιδευτική
κοινότητα, λοιπόν, ζητά:
• Να αποσυρθεί τώρα το αντιεκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο για την
Παιδεία.
• Να μην εφαρμοστεί η απαράδεκτη τροπολογία της Υπουργού των
καμερών για την ζωντανή μετάδοση των μαθημάτων.
• Να ληφθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και
ασφάλειας σε όλα τα σχολεία.
• Να στηριχθεί το δημόσιο σχολείο και να αυξηθεί η
χρηματοδότηση των σχολείων από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Να μπει φραγμός στις απαράδεκτες πιέσεις των σχολαρχών που
εξαναγκάζουν τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς να κάνουν μάθημα με
κάμερες στην τάξη.
Κόρινθος: 20.05.2020
Τμήμα Παιδείας και Πολιτισμού
Ν.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α Κορινθίας
