Ο Θεός αγαπούσε την σταφίδα και οι κυβερνήσεις επίσης, οι κωμοπόλεις άνθιζαν, μεγάλωναν και τα χωριά .
Μάκινες ιταλικές έφταναν και το μέλλον φαινόταν λαμπρό, ώσπου η Γαλλία ξανάκανε αμπέλια με καλιφορνέζικες ποικιλίες, ενώ το εμπόριο με την Αγγλία γινόταν με δυσκολία. Οι αλευρόμυλοι και οι φούρνοι της Καλαμάτας άρχισαν να προωθούν τα πρώτα σταφιδόψωμα για να διατεθεί η σταφίδα, οι τιμές έπρεπε να κρατηθούν, το οικοδόμημα της σταφίδας δεν έπρεπε να πέσει.
Με αγωνία περίμεναν από την κυβέρνηση Τρικούπη να φτάσει το τραίνο στην Πυλία, θα έδινε δύναμη στους ήδη αποδυναμωμένους καλλιεργητές και εμπόρους, το τραίνο σταμάτησε στην Κυπαρισσία.
Ένα γεγονός ελάχιστα γνωστό είναι πως όταν επί Τρικούπη άρχισε η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή τις ανασκαφές στους Δελφούς, η παραχώρηση έγινε με την ανταλλακτική συμφωνία εξαγωγής σταφίδας στη Γαλλία.
Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το 1893 έρχεται να σηματοδοτήσει μια άλλη εποχή, που έκανε να φαντάζει πολύ μακρινή η ακμή της σταφίδας και η παλιότερη ευημερία.
Οι διεθνείς αγορές κλείνουν για τη σταφίδα.
Η μετανάστευση ιδιαίτερα προς την Αμερική έχει αρχίσει…
Πηγή: Φεστιβάλ «Μεσσηνίας Όψεις» – Festival «Messinias Opsis»
