Από ένα ταξίδι, στην καρδιά του χειμώνα, αναζητάς πολλά. Κάποια από αυτά μοιάζουν υπαγορευμένα από τη φαντασία: Ένας ξενώνας, σαν παραμύθι, χαμένος μέσα στη φύση. Ένα δωμάτιο από πέτρα, με ξύλο στα ταβάνια και τζάκι αναμμένο. Κασκόλ, γάντια, μπότες και πασμίνες. Σάουνα, χαμάμ και χαλαρωτικό μασάζ. Κι ύστερα, gourmet γεύσεις μαγειρεμένες στο καζάνι της παράδοσης. Κι ένα καλό κρασί, κι ένα σπιτικό λικέρ. Και μια οικοδέσποινα γεμάτη απροσποίητα χαμόγελα και έμφυτη φιλοξενία. Εμείς τα συναντήσαμε. Στα Τρίκαλα Κορινθίας. Σε δύο μαγικούς ξενώνες. Εκεί, όπου θα επιστρέφουμε κάθε χειμώνα. Ξανά και ξανά…
Archontiko Fiamegou Boutique Hotel&Spa
Είμαστε μεγάλη παρέα. Δεκαπέντε μεγάλοι και δέκα παιδιά. Μας περιμένει στην πόρτα μ’ ένα “Καλώς ήρθατε” κι ένα παρατεταμένο “Ελάτε να κάτσετε γρήγορα δίπλα στο τζάκι να σας κεράσω λικέρ”. Αυτή είναι η πρώτη επαφή με την Μαρία Φιαμέγκου, την “ψυχή” του αρχοντικού Φιαμέγκου που βρίσκεται στα Μεσαία Τρίκαλα Κορινθίας. Τρίβουμε παλάμες δίπλα στη φωτιά, τα παιδιά δεν θέλουν ζέστη, θέλουν “να τρέξουμε στον κήπο, μαμά. Να παίξουμε κρυφτό και κυνηγητό! Αφήστε μας επιτέλους ελεύθερους!”. Το κάνουμε. Ιερή αίσθηση η απόλυτη ελευθερία ακόμη κι αν διαρκεί ένα σαββατοκύριακο.
Χαζεύουμε τον χώρο. Μοιάζει δικός μας. Είναι δικός μας. Μία μεγάλη σάλα διακοσμημένη με μεράκι, “ποτισμένη” με γούστο. Μία μεγάλη μπάρα για τους μπαμπάδες, άνετοι καναπέδες για εμάς, μαξιλάρες, λουλούδια, αναμμένα κεριά, χαμηλός φωτισμός, απαλή μουσική. Η Μαίρη κάθεται δίπλα μας. Μας συστήνει τις καλύτερες ταβέρνες και τις μαγικότερες εκδρομές εκεί κοντά. Κάποιες γυναίκες από από την παρέα τρυπώνουν σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο κασκόλ, γάντια, πασμίνες, “αγκαλιές” του χειμώνα. Χαζεύουν, προβάρουν, αγοράζουν, θαυμάζουν: “Κοίτα, πόσο ωραία πράγματα έχει. Μεγάλο πράγμα το καλό γούστο…”. Άλλες, ανεβαίνουν για λίγο στα δωμάτια για ν’ αφήσουν τα πράγματα. Τα δωμάτια στο Αρχοντικό Φιαμέγκου μοιάζουν κουκλίστικα. Είναι κουκλίστικα. Κάποιες τρίτες, φορούν μπουρνούζια και κατεβαίνουν στον ισόγειο χώρο του αρχοντικού για σάουνα, χαμάμ κι ένα χαλαρωτικό μασάζ. Η Μαίρη επαναλαμβάνει: “Εδώ θέλω να αισθάνεστε σαν στο σπίτι σας!”. Αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας. Δεν έχουμε όρεξη να βγούμε. Εδώ θα κάτσουμε για φαγητό. Σ’ ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, κι ακόμη ένα για τα παιδιά, που παίζουν ακόμη ελεύθερα στον μεγάλο κήπο. Το τραπέζι στρώνεται. Με λευκά τραπεζομάντιλα και υπέροχα σερβίτσια, με κανάτες γεμάτες κρασί και πιατέλες που ξεχειλίζουν νοστιμιά. “Σήμερα έχει και ζωντανή μουσική. Κιθάρα και παλιές αγαπημένες μελωδίες”, μας λέει η Μαίρη. Το “σπιτικό” μας τώρα γεμίζει νότες. Και χαρούμενα παιδιά που χορεύουν ελεύθερα ανάμεσα σε γέλια και χειροκροτήματα. Είναι αργά. Κανείς δεν νυστάζει. Πάμε για ύπνο, η μέρα αύριο θα είναι μεγάλη…
Μούσες Τρικάλων Art Suites
Φιλιά, καληνύχτες, “μαμά να μείνουμε λίγο ακόμη” σε μάτια γλαρωμένα. Κάποιοι παραμένουν για ύπνο στο αρχοντικό, κάποιοι άλλοι ακολουθούμε την Μαίρη στο δεύτερο δημιούργημά της που ακούει στο όνομα “Μούσες Τρικάλων Art Suites”. Ένα συγκρότημα πέντε ανεξάρτητων πέτρινων κατοικιών που αγναντεύει τον Κορινθιακό και τις κορυφές της Ζήρειας. Η καθεμιά, Μούσα της, έχει το δικό της όνομα και το δικό της στυλ. Όλες τους διαθέτουν τζάκι, πουπουλένια παπλώματα και μοναδική διακόσμηση: “Κοίτα μαμά, έχει και τζακούζι! Και ξύλινη σκάλα που σε βγάζει σε άλλο δωμάτιο. Εμείς θα κοιμηθούμε πάνω! Μαμά, κοίτα και τον κήπο! Είναι τεράστιος. Αύριο, να μείνουμε εδώ να παίξουμε! Ο κήπος αυτός είναι όλος δικός μας!”
Ξημερώνει. Τα παιδιά δεν θέλουν να πάμε αλλού, “εδώ είναι τέλεια σου λέω!”. Κατεβαίνουμε για πρωϊνό στο Αρχοντικό Φιαμέγκου: “Μην βιάζεστε”, μας λέει η Μαίρη. “Εδώ το πρωινό μπορεί και περιμένει”. Τα παιδιά, πάλι δεν μπορούν! Σπιτικές μαρμελάδες, χωριάτικο ψωμί, φρέσκα τηγανιτά αυγά, φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκάλι κι ό,τι τραβάει η ψυχή τους “παρελαύνει” μέσα σε πιάτα κι ανάμεσα σ’ επιφωνήματα θαυμασμού. Ακόμη ένας καφές στην καταπράσινη όαση με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές. Καλάθια γεμάτα πορτοκάλια και λεμόνια στα πόδια μας: “Πριν φύγετε για Αθήνα να πάρετε αυτά τα φρούτα! Έχουν άλλη μυρωδιά, άλλη γεύση… Και να ξανάρθετε τα Χριστούγεννα όλοι μαζί με τα παιδιά! Να παίξουμε χιονοπόλεμο, να κάνουμε σκι και να κάτσουμε όλοι μαζί στο τζάκι λέγοντας ιστορίες”. Ένα μεγάλο παρατεταμένο “ναι” κατακλύζει το χώρο. Ένα μεγάλο παρατεταμένο ναι “φτιαγμένο” από παιδικές φωνές. Μπορεί να το αρνηθεί κανείς;
