Ηταν νέοι, όμορφοι, ταλαντούχοι και ανερχόμενοι. Ήταν μποέμ και παθιασμένοι, προορισμένοι να γράψουν ο καθένας τη δική του σελίδα στην ιστορία της μουσικής. Όμως, μέχρι τότε, ήταν άγνωστοι μεταξύ τους.
Η Ζυλιέτ Γκρεκό είδε για πρώτη φορά τον Μάιλς Ντέιβις, στριμωγμένη στο θεωρείο του θεάτρου Salle Pleyel. Ήταν η πρώτη φορά που ο 22χρονος τότε Ντέιβις επισκεπτόταν την Ευρώπη, με αφορμή το διεθνές φεστιβάλ τζαζ στο οποίο ήταν προσκεκλημένος. Η καριέρα του είχε μόλις απογειωθεί.
«Το πρώτο πράγμα που είδα στον Μάιλς ήταν το προφίλ του- σαν ένα όμορφο γλυπτό του Τζιακομέτι. Δεν μιλώ για το κομμάτι της μουσικής ιδιοφυϊας- δεν χρειαζόταν να είσαι καν μουσικός για να εντυπωσιαστείς από εκείνον. Υπήρχε μια απίστευτη αρμονία μεταξύ του άνδρα, της τρομπέτας και του ήχου του. Ήταν ο ίδιος ένα θέαμα- και ντυνόταν πολύ στιλάτα», θα δήλωνε μετά από χρόνια η Γκρεκό, περιγράφοντας την πρώτη γνωριμία τους.
Εκείνη δεν είχε καθιερωθεί ακόμη ως τραγουδίστρια και ηθοποιός, αλλά ανήκε στον κύκλο των διανοούμενων του Παρισιού και ήταν προστατευόμενη του Μπορίς Βιάν. Ήταν μια σαγηνευτική μελαχρινή με λευκό δέρμα και φιλοσοφικές ανησυχίες και ταίριαζε γάντι στη μποέμικη ατμόσφαιρα της εποχής.
To ίδιο εκείνο βράδυ, ο Μάιλς Ντέιβις και η Ζυλιέτ Γκρεκό κατέληξαν στην ίδια παρέα. Και τότε, ανάμεσα στα ποτήρια κρασί και τους καπνούς των μπαρ του μεταπολεμικού Παρισιού, ξεκίνησε η πιο ιδιαίτερη ερωτική ιστορία της μουσικής.
«Εγώ δε μιλούσα αγγλικά, εκείνος δε μιλούσε γαλλικά. Δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε», θυμάται η Γκρεκό. Εκείνος, με τη σειρά του, θυμόταν τους περιπάτους τους, χέρι-χέρι πλάι στον Σηκουάνα και το πώς επικοινωνούσαν με χειρονομίες, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος. «Η Ζυλιέτ ήταν η πρώτη γυναίκα που αγάπησα πραγματικά. Ένιωθα σαν κάποιος να με είχε υπνωτίσει. Ήταν Απρίλιος στο Παρίσι. Ναι, ήμουν ερωτευμένος».
Οι δυο τους απέκτησαν έναν κοινό φιλικό κύκλο που απαρτιζόταν από την καλλιτεχνική αφρόκρεμα της εποχής. Ο Ντέιβις είχε βρει στο Παρίσι την καλλιτεχνική αλλά κυρίως την κοινωνική αποδοχή που είχε στερηθεί στις Η.Π.Α., όταν ακόμη οι φυλετικές διακρίσεις ήταν φλέγον ζήτημα σε παρόντα χρόνο.
Ανάμεσα στους στενούς τους φίλους, ήταν ο Ζαν Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Μάλιστα, ο Σαρτρ ρώτησε κάποτε τον Μάιλς «Γιατί δεν παντρεύεσαι την Ζυλιέτ;». «Την αγαπώ πολύ για να την κάνω δυστυχισμένη», ήταν η απάντηση.
Η βασική αιτία, δεν ήταν το γεγονός ότι ο Ντέιβις είχε ήδη έναν πολύχρονο δεσμό και δύο παιδιά στην Αμερική. Ήταν ότι, εκεί, η σχέση μιας λευκής Γαλλίδας με έναν Αφροαμερικανό θα ήταν πηγή αμέτρητων προβλημάτων.
Η σχέση τους διήρκεσε μόλις λίγους μήνες. Ο Ντέιβις επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου πέρασε μια σκοτεινή περίοδο βυθισμένος στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Ο μόνος τομέας στον οποίο συνέχιζε να θριαμβεύει ήταν η μουσική. Τα χρόνια εκείνα, ένα νέο είδος τζαζ γεννιόταν και εκείνος ήταν ο πρωτεργάτης του: η cool τζαζ. Ταυτόχρονα, η Γκρεκό εξελισσόταν σε μια πολιτικοποιημένη, δυναμική ηθοποιό που έγραφε στην οθόνη και τραγουδούσε στα γαλλικά με τη βαθιά, περήφανη φωνή της.
Οι δύο εραστές κράτησαν επαφή όλο αυτό το διάστημα και συναντήθηκαν ξανά στη Νέα Υόρκη το 1954, όταν η Γκρεκό έφτασε στο Μεγάλο Μήλο για να μιλήσει με τους παραγωγούς της ταινίας Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά, όπου θα πρωταγωνιστούσε. Τον κάλεσε για δείπνο στο ξενοδοχείο της και εκείνος εμφανίστηκε με έναν φίλο του. «Το πρόσωπο του μετρ όταν τους είδε, δεν περιγράφεται. Σχεδόν μας πέταξαν το φαγητό στα μούτρα», θυμάται η Γκρεκό. Ο Ντέιβις αισθάνθηκε ντροπή και οργή και η συνάντηση έληξε άδοξα. «Δε θέλω να σε ξαναδώ εδώ, όπου αυτή η σχέση είναι απλώς αδύνατη», της είπε.
Τα επόμενα χρόνια, συνέχισαν να αλληλογραφούν. Όταν εκείνος επισκεπτόταν το Παρίσι για μεγάλα διαστήματα, η σχέση τους θύμιζε τις παλιές εποχές. Αλλά δεν υπήρξαν ποτέ σταθερά μαζί. Συνέχισαν να βλέπονται σποραδικά, στο Παρίσι και στη Νότια Γαλλία, όπου η Γκρεκό διατηρούσε ένα εξοχικό, μέχρι το θάνατό του Ντέιβις το 1991.
«Είχαμε έναν μεγάλο έρωτα- τον τύπο του έρωτα που θέλουν όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν», λέει η Ζυλιέτ Γκρεκό στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε για τη σχέση τους, με αφορμή την επέτειο των 80 χρόνων του, το 2006. «Δε χάσαμε ποτέ επαφή. Μου άφηνε σημειώματα σε μέρη που ταξίδευα, για να τα βρω όταν θα έφτανα. “Ήμουν εδώ. Εσύ δεν ήσουν.”».
