Εκτός από το μεγάλο συγγραφικό έργο και το ακόμη μεγαλύτερο «τσαγανό» του, ο κατά πολλούς κορυφαίος Αμερικανός συγγραφέας του περασμένου αιώνα (και διαχρονικό αρσενικό πρότυπο, βεβαίως-βεβαίως) έμεινε στην ιστορία και για τη μοναδική αδυναμία του στο αλκοόλ. Ιδού λοιπόν επτά πράγματα που μας αποκαλύπτει γι’ αυτό, όπως αυτά προκύπτουν από τα βιβλία, τις επιστολές του και τις συνεντεύξεις του.
> «Όταν εργάζεσαι σκληρά όλη την ημέρα και γνωρίζεις ότι θα πρέπει να εργαστείς εξίσου σκληρά και την επόμενη, ο καλύτερος τρόπος για να σου κατεβούν νέες ιδέες και για να αποκτήσεις μια νέα προοπτική πάνω σε ένα ζήτημα που σε απασχολεί είναι ένα περιποιημένο ποτήρι ουίσκι. Αντίστοιχα, όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια ζόρικη κατάσταση την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσεις άμεσα, το ιδανικό φάρμακο, το “ελιξήριο” εκείνο που θα σε τονώσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αν προτιμάς, είναι το ρούμι… Για μένα, οι μόνες στιγμές κατά τις οποίες πρέπει να είσαι οπωσδήποτε “στεγνός” είναι ενώ γράφεις ή κατά τη διάρκεια ενός καβγά… Βλέπεις, ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από έναν αποτελεσματικότατο μηχανισμό καταπίεσης, ο οποίος, ωστόσο, γίνεται λιγάκι πιο υποφερτός με την κατανάλωση αλκοόλ».
* Από το υστερόγραφο επιστολής του προς τον φίλο του, κριτικό τέχνης Ivan Kaskin.
> «Για όνομα του Θεού, δηλαδή! Ειλικρινά, ξέρεις κάποιον που μπορεί να πίνει εν ώρα εργασίας; Προσωπικά, ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω ότι καταναλώνει αλκοόλ ενώ εργάζεται είναι ο Faulkner (σ.σ. William Faulkner, από τους σημαντικότερους Aμερικανούς συγγραφείς του περασμένου αιώνα, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949). Δε λέω ότι το κάνει πάντα, αν και, προσωπικά, διαβάζοντας κάποιο έργο του, μπορώ να ξεχωρίσω τα σημεία εκείνα που τα έγραψε υπό την επήρεια αλκοόλ από εκείνα που τα έχει γράψει νηφάλιος»
* Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν και πόσο πίνει εν ώρα εργασίας.
«Η συνταγή για το καλύτερο Bloody Mary που ήπιες ποτέ: Παίρνεις μια μεγαλούτσικη κανάτα και τοποθετείς μέσα της ένα μεγάλο κομμάτι πάγο. Κατόπιν, ρίχνεις μέσα σε αυτή μισό λίτρο καλής, ρώσικης βότκας, μισό λίτρο παγωμένου χυμού ντομάτας και προσθέτεις μια γεμάτη κουταλιά σάλτσας Worcestershire. Ανακατεύεις καλά, προσθέτεις δύο σφηνάκια χυμού λάιμ και ανακατεύεις πάλι. Κατόπιν, ρίχνεις στο μείγμα λίγη σκόνη σέλινου, πιπέρι καγιέν και μαύρο πιπέρι, ανακατεύεις ξανά και δοκιμάζεις. Αν η γεύση σου φαίνεται πολύ δυνατή, αραιώνεις με τοματοχυμό ενώ, αντίστοιχα, αν σου φαίνεται πολύ “ελαφριά”, προσθέτεις βότκα».
* Από επιστολή του προς τον φίλο του και συγγραφέα, Carlos Baker.
«Θα χρειαστείς ένα σφηνάκι αψέντι, το οποίο θα αδειάσεις μέσα σε ένα ποτήρι σαμπάνιας. Εν συνεχεία, προσθέτεις παγωμένη σαμπάνια μέχρι το μείγμα να “θολώσει” τόσο, ώστε να θυμίζει γάλα.Μπορείς να καταναλώσεις από τρία έως πέντε ποτήρια από το εν λόγω “φάρμακο”, ανάλογα με τις αντοχές σου»
* Με αυτή τη συνταγή ο Hemingway συμμετείχε στη συλλογή συνταγών κοκτέιλ “So Red the Nose” των Sterling North και Carl Korch. Για την ιστορία, η ονομασία της συγκεκριμένης «μίξης» είναι “Death in The Afternoon”, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του μεγάλου συγγραφέα (το οποίο στα μέρη μας έγινε γνωστό με τον τίτλο «Θάνατος στο απομεσήμερο»).
«Πάντα να κάνεις νηφάλιος εκείνα που είπες ότι θα έκανες πιωμένος. Έτσι θα μάθεις να κρατάς το στόμα σου κλειστό»
«Τα μόνα πράγματα που δεν πρέπει να αναβάλεις ποτέ: το φιλί σε ένα όμορφο κορίτσι και το να ανοίξεις ένα καλό μπουκάλι ουίσκι».
> «Θέλεις να μάθεις τα πάντα για την κουλτούρα ενός τόπου; Αντί να χάνεις χρόνο επισκεπτόμενος εκκλησίες, κυβερνητικά κτήρια, πλατείες και κάθε είδους μνημεία, δώσε προτεραιότητα στα μπαρ και τη νυχτερινή ζωή του».
