Και το πάρτι συνεχίζεται.
Εννοώ αυτό της ζωής, βέβαια.
Έχοντας ζήσει το περισσότερο της ζωής μου πλέον, λέω οτι η ζωή είναι ένα πάρτι.
Κάποιες φορές ανυπομονούμε να πάμε,
Άλλες ψιλοβαριόμαστε,
Σε κάποια πάρτι είμαστε καλεσμένοι, σε άλλα τα τιμώμενα πρόσωπα, σε κάποια πάμε από σπόντα.
´Άλλα τα διοργανώνουμε εμείς.
Σε κάποια δε σταματάμε να χορεύουμε.
Σε κάποια άλλα δε βλέπουμε τη στιγμή να πάμε στη κουζίνα, εκεί που γίνονται τα καλύτερα.
Τελευταία, περνάμε ώρα βγάζοντας σέλφι, ή έξω από τη τουαλέτα περιμένοντας να πετύχει κάποιου άλλου η μίρρορ σέλφι.
Κάποιες φορές η μουσική μας απογειώνει.
Άλλες μας ξενερώνει.
Πότε πετυχαίνει η φιγούρα, κάποτε δεν πετυχαίνει και προσγειωνόμαστε σε έναν χαριτωμένο άγνωστο, σε έναν π@@ρα, σε έναν καναπέ ή ναι, και στα πατώματα.
Υπάρχουν σούπερ πάρτι που ξεμένεις από ποτό ή πάγο (όπως στη πραγματική ζωή από λεφτά ας πούμε). Πάρτι που βιάζεσαι να τελειώσουν για να πας για «βρώμικο».
Πάρτι που νιώθεις μια μοναξιά, καθισμένος σε μια γωνία, πάρτυ που νιώθεις βασιλιάς η βασίλισσα.
Πάρτι που το disco ball είσαι εσύ ο ίδιος, και που στις φλέβες σου αντί για αίμα τρέχουν πολύχρωμα φωτάκια.
Και πάρτι που έχασες, γιατί πού να τρέχεις τώρα. Και τι να πας. Να χασμουριέσαι εκεί; Καλύτερα στο καναπέ σου με την άνεση σου βλέποντας netflix.
Το πάρτι είναι πάρτι.
Και αυτό είναι η ζωή.
Στο φετινό μου πάρτι, μαθημένο αυγουστιάτικο λιονταράκι εγώ από παιδί, να τα γιορτάζω όπου είμαι, με όποιους είμαι, μου λείπει η ευχή εκείνης που με γέννησε, το γάργαρο γέλιο της Εύης και η βελούδινη φωνή του φίλου μου Μάνου. (Σα να μεγάλωσα 10 χρόνια σε 3 χρόνια)
Κοιτάω όμως, γέρνοντας το κεφάλι μου πίσω για να κοιτάξω στα μάτια εκείνον που γέννησα και συνοψίζω με τρεις λέξεις τι έχω μάθει από τη ζωή και τα γενέθλια μου που κάθε χρόνο έρχονται.
Το πάρτι συνεχίζεται, ακόμη και όταν μεγαλώνεις.
(Ακόμη και αν σου πάρει λίγη ώρα παραπάνω να σηκωθείς από τα πατώματα που έχεις πέσει)
