Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου για όλα τα τραγικά που έχουν συμβεί αυτές τις ημέρες.
Καταρχήν με θυμώνει το γεγονός ότι δεν απολαμβάνω, όχι τις ίδιες, αλλά τις ελάχιστες συνθήκες κρατικής μέριμνας με το μέσο Eυρωπαίο πολίτη. Με θυμώνει η λογική που μας έμαθαν στο στρατό, μη σου τύχει η δύσκολη, γιατί στα δύσκολα θέλω το κράτος.
Δεν επιζητώ τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή μου, εννοώ απλά καθημερινά αυτονόητα πράγματα, όπως το να πηγαίνει κάποιος με την οικογένεια του για μπάνιο και να μην καίγεται από μια πυρκαγιά που έχει διαπιστωθεί τουλάχιστον μιάμιση ώρα νωρίτερα.
Με κούρασαν οι σωτήρες. Δε θέλω να με σώσουν άλλο. Θέλω μόνο να μην καίγονται 100+ συνάθρωποι μου, μικρά παιδιά. Αυτό προυποθέτει ένα μόνο πράγμα. Σχέδιο και διαδιακασίες που θα εφαρμόζονται απο ικανούς αλλά και απο λιγότερο ικανούς. Φτάνει πια ο πολυμήχανος Οδυσσέας και να ανακαλύπτουμε κάθε φορά το τροχό, θέλω διαδικασίες που θα εφαρμόζονται.
Βαρέθηκα την επικοινωνία. Είναι εγκληματικό να στήνεις φιέστα με κάμερες στο κέντρο επιχειρήσεων την πιο κρίσιμη στιγμή και να μην αφήνεις τους υπηρεσιακούς να συντονίσουν τη κατάσταση. Δεν χωράει επικοινωνία στις ανθρώπινες ζωές.
Δεν τον θέλω τον Υπουργό που κουνάει το δάχτυλο στην 20χρονη που έχασε το φίλο της, λέγοντας σαν άλλος Παγκαλος μαζί τα κάψαμε. Ούτε τα ίδια φάγαμε, ούτε το ίδιο καήκαμε. Μάλλον αυτός δε κάηκε καθόλου.
Σιχάθηκα τον ημέτερο στη κρίσιμη θέση γιατί τον βρίσκω μπροστά μου και με καίει συνεχώς. Είναι καλό παιδί και έχει πλάκα ο Ηλίας για Δήμαρχος, αλλά επικίνδυνος, στο τέλος πάντα θα με καίει. Θέλω το δομημένο κράτος να μπορέσει να βρεί τρόπο να αξιοποιήσει καταρτισμένο με πρωτοπόρες γνώσεις προσωπικό σε κάθε τομέα. Και το έχουμε αυτό το προσωπικό αλλά αναξιοποίητο επιβάλοντας του glass effect μέχρι να κουραστεί και να μας αδειάσει τη γωνιά για άλλη χώρα.
Έγινε επικίνδυνο για εμάς πλέον το κράτος του μαύρου χρήματος και της μίζας. Απο τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων διαχρονικά έως και την επιλογή να αναβαθμίζουν σαπάκια για 500 εκατ ευρώ αντί τα πυροσβεστικά καναντέρ που είναι ακινητοποιημένα χωρίς συντηρήσεις και ανταλακτικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;Ένα μόνο πράγμα. Να επιζητούμε διαρκώς την Αξιολόγηση, την Αξιοκρατία και τις Διαδικασίες παντού. Ένα κράτος όπου θα λειτουργεί η δημόσια διοίκηση ικανοποιητικά, χωρίς να χρειάζεται να ξέρουμε ποιος είναι Υπουργός, ποιος είναι Δήμαρχος.
Όπου ακούμε μεγάλα εύκολα λόγια και εύκολες λύσεις, συνωμοσίες, οφείλουμε να φεύγουμε μακριά. Να επιζητούμε ένα κράτος σοβαρό με πολλές μικρές καθημερινές μεταρυθμίσεις. Ας το δοκιμάσουμε μια φορά και αυτό.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΡΕΛΑΣ
