Οι Αυλικοί του Δαρείου ειχόν ποτέ μεταξύ των μεγάλην φιλονεικίαν περί του ποιον το ισχυρότερον πράγμα του κόσμου. Ο Μονάρχης της Περσίας λαβών μέρος εις την φιλονεικίαν ταύτην υπεσχέθη, ότι όστις ήθελε διαλύσει το ζήτημα εντός ωρισμένης προθεσμίας θέλει τον ενδύσει φορέματα πορφυρά, θέλει πίνει εις χρυσουν ποτήριον και κοιμασθαι εις χρυσήν κλίνην, και τέλος θέλει κάθησθαι πάντοτε αμέσως μετά τον Βασιλέα.
Επρόβαλαν λοιπόν την υπόθεσιν εις τους σοφωτέρους της Περσίας.
Ότε έφθασεν η ημέρα της προθεσμίας, τρεις άνθρωποι επαρουσιάσθησαν διά νά εκθέσωσι την κατά την ιδέαν αυτών λύσιν του ζητήματος, και ο μεν πρώτος είπεν ότι ο οίνος είναι το ισχυρότερον πράγμα του κόσμου. Η γνώμη αυτή, αν και όχι τόσον κατάλληλος με το προκείμενον ζήτημα, ήρεσεν όμως οπωσούν εις την υπό του Δαρείου συγκαλεσθείσαν συνέλευσιν τών σοφών διά νά συζητήση τας διαφόρους προτάσεις.
Ο δεύτερος είπεν, οτι το ίσχυρότερον πράγμα του κόσμου είναι ο Βασιλεύς, αλλά πριν ο μέγας Αλέξανδρος κατακτήση την Περσίαν, η λύσις αυτή ηδύνατο να φανή κατάλληλος εις τούς Πέρσας, ειθισμένους να λατρεύωσι τον Βασιλέα αυτών.
Τέλος πάντων, Ηγεμών τις Ιουδαίος Ζοροβάβελ ονομαζόμενος, αιχμάλωτος παρά τω Δαρείω, παρουσιασθείς είπεν, ότι αι γυναίκες είναι ισχυρότεραι και από τον οίνον και από τον Βασιλέα, επειδή είδε μίαν από τας γυναίκας τού Δαρείου ν’ αφαίρεση το διάδημα από την κεφαλήν αυτού και να το θέση επί της κεφαλής της, χωρίς ο Μονάρχης να τολμήση να την είπη τι, μολοντούτο έπρόσθεσεν ο Ζοροβάβελ, υπάρχει τι άλλο ίσχυρότερον άφ’ ολα ταύτα όσα είπαμεν, δηλαδή η αλήθεια.
Η συνέλευσις μετά τινάς στιγμάς σιωπής ανεγνώρισε παμψηφεί την ακρίβειαν και το ορθόν των λόγων του Ιουδαίου, και τον άπέδωκεν την υπό τού Δαρείου υποσχεθείσαν ανταμοιβήν.