Ένα ίσως απ’ τα πιο σημαντικά λάθη που κάνουμε ως συναισθηματικά όντα, είναι που ψάχνουμε απεγνωσμένα τον έρωτα και την αγάπη. Τα ψάχνουμε παντού λες κι είναι πολυπόθητα τρόπαια μετά από ένα τρομερό, ενστικτώδες κυνήγι και ξεχνάμε παντελώς το «τα ωραία έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις».
Το χειρότερο όμως είναι πως όχι μόνο ψάχνουμε, αλλά ψάχνουμε και στα παντελώς ακατάλληλα μέρη. Σε μέρη που μόνο αγάπη κι έρωτας δεν μπορεί να γεννηθεί, σε μέρη που γινόμαστε άλλοι και δείχνουμε ένα πρόσωπο διαφορετικό κάτι βραδιά υπερβολής κι εξάρτησης με αλκοόλ και καπνούς. Δεν κρύβεται ο έρωτας στα μπαρ και στα ξενύχτια.
Βγαίνουμε έξω απελπισμένοι για προσοχή κι ενδιαφέρον. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά να εντοπίσουμε το επόμενό μας θύμα. Κι όταν το εντοπίσουμε ξεκινάμε τα σενάρια. Θεωρούμε πως μια νύχτα σεξ θα κρύβει από πίσω της τον μεγάλο έρωτα που τόσο καιρό καρτερούμε. Κι όταν μετά καταλαβαίνουμε πως δεν είναι έτσι, η απογοήτευση είναι ακόμη μεγαλύτερη, αλλά να σου πάλι απ’ την αρχή το ίδιο παιχνίδι.
Δυο ποτά δεν έγδυσαν ποτέ καμιά ψυχή, μόνο το σώμα. Δυο τσιγάρα παραπάνω στο πλάι του μαγαζιού δε γέννησαν ποτέ κανέναν έρωτα μόνιμο, μόνο ειδύλλια του κώλου και ξεγυμνώματα σε ξένα κρεβάτια που μένουν για πάντα τέτοια στο μυαλό σου. Κι όσο κοιτάς το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και το σκανάρεις προσεκτικά για να βρεις κάτι να σε τραβήξει, με το ζόρι δεν κέρδισε ποτέ κάνεις. Παραπλανούν τα χαμηλά φώτα, οι δυνατές μουσικές κι οι καπνοί.
Πάλλονται τα σώματά μας σε κάτι ρυθμούς αλλιώτικους απ’ τους συνηθισμένους και πιστεύουμε πως αυτή είναι η ευκαιρία μας να κουμπώσουμε σε μια σχέση. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως γιατί ο έρωτας σε βρίσκει, δεν τον βρίσκεις.
Τι κι αν σε κάνει ο άγνωστος δίπλα που ήρθε και σου μίλησε να γελάσεις; Τι κι αν είδες κάποιον κι έμεινες με το στόμα ανοιχτό; Το επόμενο πρωί ίσως δεν είναι καθόλου έτσι. Ίσως το επόμενο πρωί να είστε κι οι δυο τόσο διαφορετικοί που απορείτε πώς μπορέσατε και φύγατε απ’ το μαγαζί μαζί. Σε όλους πάνε οι περιποιημένες εμφανίσεις, αλλά τα ατημέλητα του επόμενου πρωινού θα τα εκτιμήσεις μόνο σε λίγους.
Τα μπαράκια και τα κλαμπ είναι μέρη που τον υποβαθμίζουν τον έρωτα. Εκεί μέσα εύκολα θα δεις σχέσεις καλά στεριωμένες να καταρρέουν, ανθρώπους που νόμιζες πως είναι καλά με τον άνθρωπό τους να ψάχνονται για άλλα πράγματα. Κι εσύ εκεί μέσα ψάχνεις. Εκεί που τα μάτια σου έχουν δει τόσα, εκεί που απλά κουβαλήθηκες επειδή στο ζήτησαν οι φίλοι.
Υπάρχουν σίγουρα κι οι εξαιρέσεις. Ναι, υπάρχουν κι άνθρωποι που κατάφεραν κι αγαπήθηκαν με αφορμή μια νυχτερινή έξοδο, αλλά δε βασίστηκαν σίγουρα μόνο σε αυτή. Αυτό δε σημαίνει όμως πως είναι κανόνας, άλλο που εσύ τον ακολουθείς κατά γράμμα λες κι η εποχή το επιβάλλει.
Βγες για σένα, πιες για σένα, χόρεψε για σένα, όχι για να σε δουν οι άλλοι, όχι για να κεντρίσεις βλέμματα κι ενδιαφέρον. Αυτός που ψάχνεται κάνει μπαμ από μακριά και συνήθως εξακολουθεί να μένει στο ψάξιμο. Όλοι κάπου-κάπου είναι διψασμένοι από έρωτα κι αγάπη. Αλλά δεν είναι ανάγκη να σβήνουμε τη δίψα με οινόπνευμα βαλμένο σε σφηνοπότηρα κερασμένα.
Γιατί η πραγματική κάψα του έρωτα δε σβήνει ποτέ, με κανένα φιλί, με καμιά αγκαλιά. Όταν σταματήσεις να ψάχνεις γι’ αυτό, τότε είναι που θα σε βρει και θα σε χτυπήσει κατακούτελα το βέλος. Απ’ το πουθενά γεννούνται πάντα τα καλύτερα. Απ’ τα μέτρια γεννούνται μόνο απωθημένα.
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
